آیا کلیساها باید در اصل شاگردی را به عنوان یک برنامه ببینند یا یک سبک زندگی؟

پاسخ

کلیسا نباید در اصل شاگردی را به عنوان یک واقعه خاص یا یک برنامه زرق و برق دار ببیند. شاگردی چیزی نیست که گاهگاهی انجام شود یا خارج از روال عادی و طبیعی باشد، چیزی نیست که مُهر و موم شده و از بقیه زندگی مسیحی ما جدا باشد. مسیحی بودن، شاگرد مسیح بودن است.

و شاگرد مسیح بودن یعنی

• (1) برای شبیه شدن به مسیح، به دنبال کمک دیگران باشیم. (شاگرد بودن).
• (2) به دنبال کمک کردن به دیگران باشیم تا آنها شبیه مسیح شوند.( شاگرد ساختن)

بنابراین، کلیساها باید شاگردی را یک نوع سبک زندگی بدانند. باید از یک بخش روزمرۀ مسیحی بودن و عضو کلیسا بودن، تشکیل شده باشد. این کاری است که پیرو مسیح انجام می دهد.

به این معنا که ممکن است کلیساها از برنامه هایی برای پیشرفت و رشد شاگردی استفاده کنند، یا ممکن است از آنها استفاده نکنند. اما آنها قطعاً می خواهند که فرهنگ شاگردی را رشد و گسترش دهند. مسیحیان جوانتر باید به طور طبیعی هنگام صرف غذا با مسیحیان مسّن تر، در مورد مسائل روحانی بحث و گفتگو کنند. مسیحیان جوانتر باید به طور طبیعی اوقاتی را در خانه مسیحیان مسنّ تر سپری کنند تا آنها را در حال به کار بردن ایمانشان در همه قسمتهای زندگیشان ببینند، حتی اینکه چطور بچه های خود را به تختخواب می برند. با فیض خدا، کلیسایی که فرهنگ شاگردی را ترویج می دهد، پر از اعضایی خواهد شد که بیشتر و بیشتر شبیه خداوند عیسی هستند. ( اول قرنتیان 11 :1)