دیگران
4 دلیل برای اینکه باید یک جلسه دعایی منظم و پیوسته به تقویم کلیسای خود اضافه کنید
اگر می توانستید یک چیز به تقویم کلیسای خود اضافه کنید، چه چیزی را اضافه می کردید؟ یک جمع زنانه یا صبحانه برای مردان؟ یک سمینار بشارتی؟ گروههای جماعتی؟ یک جلسه شنبه عصر برای افرادی که نمی توانند صبحها در جلسه حاضر شوند؟ یک جلسه مطالعه کتاب مقدس در وسطِ هفته؟
این سؤالی است که من از پاییز گذشته که به کلیسای جدیدم آمدم، بارها و بارها از خودم پرسیده ام. اگر چه بسیاری از این پیشنهادات سنجیده و پسندیده می باشد، من به همراه مشایخ کلیسایمان، بدن کلیسا را به سوی آغاز یک جلسه دعایی منظم و پیوسته در عصر روزهای یکشنبه، هدایت کردم.
جداً، یک جلسه دعایی؟ این قدیمی و عجیب به نظر می رسد، چیزی که مسیحیان پیش از ظهور الکتریسیته انجام می دادند، وقتیکه زندگی ساده تر بود، کلیساها کوچکتر بودند، و فعالیتهای تفریحی بچه هایمان، تقویم ما را پُر نمی کرد.
و این مسأله با یک سری مخالفتهایی مواجه شده است. یکی از اعضا به من گفت، ما در حال حاضر بیش از اندازه دعا می کنیم. او احساس می کرد که وقت دعای ما در جلسات صبح، طولانی می باشد. این دعاها از توانایی گروه موسیقی برای ریتم گرفتن می کاهد، و پرستش را به هم می ریزد. عده ای دیگر معتقد بودند که وقتی چیز دیگری به مردم می دهید که احساس می کنند باید آن را انجام دهند، با این عمل، شریعتگرایی را ترویج می دهید. عده ای دیگر نگران بودند که این عمل مانع از کار جماعت می شود، چون ممکن است عده ای از افراد به گروه کوچک خود نروند تا بتوانند در جلسه دعای متحد شرکت کنند.
بنابراین، چرا باید یک گردهمایی بزرگ برای دعای متحد داشته باشیم؟ اجازه بدهید که من چهار دلیل را مطرح کنم
1.این عمل، اهمیت دعا را به اعضا یاد آوری می کند.
کار دشواری نیست که از اعضای خود بخواهیم که در یک رویداد شرکت کنند، یا به یک گروه کوچک وصل شوند. صدها نفر در جلسه خانمهایی که اخیراً داشته ایم، شرکت کردند. تعداد زیادی به صبحانه مردان و کلیسای مخفی آمدند. پس چرا عده زیادی از جمع شدن برای دعای متحد اکراه دارند؟ چرا جلسه دعا در بسیاری از کلیساها به این شکل در آمده است؟
به عبارت ساده تر، دعا، سِکسی نیست. سرگرم کننده نیست. غالباً راحت یا بی زحمت نیست؛ نیاز به تلاش و کار دارد. به همین دلیل است که عیسی مَثَل بیوه زن مُصِّر را در لوقا 18 به ما داد، تا ما “همیشه دعا کنیم و دلسرد نشویم”. ما عادت کرده ایم به اینکه با موسیقی و رسانه ها، تجهیزات و موعظه، غذا را با قاشق در دهانمان بگذارند. اما برای دعا کردن لازم است که دنیا را خاموش کنیم، در حالیکه ذهنمان را روشن می کنیم.
و این کاری است که باید انجام دهیم- نه فقط به تنهایی، بلکه به صورت متحد، با هم. در متی 21، عیسی، مردم را سرزنش می کند که معبد را به چیزی مثل مرکز داد و ستدِ مبادله تجاری شیکاگو تبدیل کرده بودند. او می گوید،” مکتوب است که خانه من، خانه دعا نامیده می شود.”(متی 21 : 13) بر اساس عهدجدید، کلیسا هیکل (معبد) روح خداست. (اول قرنتیان 3 : 16). پس آیا کلیساهای ما، همان خانه دعایی می باشد که خدا می خواهد؟ آیا ما زمانی را به دعا اختصاص می دهیم؟ آیا ما تعهد به دعا کردن به صورت متحد را در اولویت قرار می دهیم؟ یا دعای متحد ما صرفاً عملی است که فاصله میان تنظیمات موسیقی را پُر می کند؟
روبرت مورِی اِم چِین، این سخن معروف را بیان کرده،” آنچه که یک نفر به تنهایی بر روی زانوهای خود در حضور خدا انجام می دهد، همان چیزی است که او را تعریف می کند، نه چیزی دیگر.” چطور می شود اگر چنین چیزی را در مورد کلیساهای خود به کار ببریم؟ این مطلب در مورد ما چه می گفت؟ دعای متحد بر اهمیت دعای اعضای ما تأثیر می گذارد، به درستی که این دعا کاملاً ضروری است. چون جنگ ما به ضدّ نیروهای روحانی است، پس نیاز به سلاحهای روحانی داریم- و چه سلاحی بزرگتر از دعا می باشد، نه فقط دعای یک نفر، بلکه دو جین، صدها و حتی هزاران نفر؟
- به اعضای ما الگویی می دهد که بدانند چگونه دعا کنند.
من اولین باری را که در ملأعام دعا کردم، به یاد دارم. یک ایماندار جدید بودم، هم ترسیده بودم و هم گیج و مبهوت بودم که چه بگویم. پس چه کار کردم؟ آنچه را که دیگران انجام می دادند، کُپی کردم.
به غیر از مطالعه دعاهای دانیال یا پولس یا حنا یا مریم، هیچ چیز دیگری به اعضای ما یاد نمی دهد که چگونه دعا کنند، مگر دعاهایی که آنها از اعضای امین در کلیسا می شنوند. اگر ما می خواهیم که اعضایمان مطابق کتاب مقدس و متفکرانه دعا کنند، اگر می خواهیم با ترس آمیخته به احترام و محبت و توجه شخصی دعا کنند، پس باید به شکل متحد چنین دعایی را الگو سازی کنیم. چنانکه دی. ای. کارسون به شکل صحیحی می نویسد،” الگوها را انتخاب کن، اما آنها را خوب انتخاب کن. محتویات آنها، گستردگی، شور و اشتیاق، کلمات چرب و نرم آنها را مورد مطالعه قرار بده- اما شیوه و اصطلاح آنها را تقلید نکن.”
- اعضای ما را در اهداف خدا متحد می کند.
ما به طور طبیعی خود شیفته هستیم. هیچ مشکلی نداریم که برای نیازهای شخصی خودمان، خواسته ها و آرزوهایمان دعا کنیم. و انجام چنین چیزی اشتباه نیست. باید این کار را انجام دهیم. اما چقدر رقّت انگیز است وقتیکه زندگی دعایی ما، مخصوصاً زندگی دعایی متحد ما، تحت کنترل چنین نگرانیهایی می باشد. روی هم رفته، ما معنا و مفهوم تاریخ بشریت نیستیم. سلامت و خوشحالی ما، معنا و مفهوم تاریخ بشریت نیست. کلیسا و سعادت آن، معنا و مفهوم تاریخ بشریت است. (افسسیان 3 : 1 – 13)
وقتیکه با هم جمع می شویم تا تأکید کنیم که مسائل روحانی بر مسائل جسمانی، مسائل متحدّ بر مسائل فردی، برتری دارد، با این عمل قوم خدا را در اهداف خدا برای کلیسایش متحد می کنیم. دعای متحد باعث می شود که نگران و دلواپس اتحاد و شهادت متحد باشیم.
- اعضای ما را برای عملِ خدا آماده می کند.
کلیسایی که به صورت متحد دعا می کند، بر بسیاری از جنبشهای بزرگ در کتاب اعمال تأثیر گذاشته است. زندگی آنها را در پنطیکاست تعریف کرد ( 2 : 42). ایمانداران را با روح القدس تجهیز کرد تا کلام خدا را دلیرانه و با شجاعت اعلام کنند ( 4 : 31). دعا بر مأمور کردن شماسان اولیه تأثیر گذاشت (6:6)، گسترش انجیل در میان سامریان ( 8 : 15)، و حتی رویای پطرس برای گسترش انجیل به غیریهودیان (امتها) ( 10: 9). در حقیقت، دعای کلیسا باعث شد که پطرس از زندان آزاد شود( 12 : 5)!
دوستان، دعا، چیزها را عوض می کند! به همین دلیل پولس می خواهد که کلیسا با هم دعا کند، هم مردان و هم زنان ( اول قرنتیان 11 ، 14). دعا وسیله ای است که خدا مقرّر کرده تا توسط آن، هدف ماوراء الطبیعه خود را انجام دهد. دعا یک امر شخصی و قدرتمند است. جنانکه عیسی به شاگردانش یاد آوری می کند، موانعی وجود دارد که به غیر از دعا، با هیچ چیز دیگری نمی توان بر آنها غالب شد (مرقس 9 : 29).
دوستان، چنانکه جامی دانلوپ در جماعت تحسین برانگیز، می نویسد،” خدا دوست دارد که از آبروی خود دفاع کند. وقتیکه ما با هم دعا می کنیم، نیازهای ما عمومی می شود. وقتیکه او پاسخ می دهد، جلال او عمومی می شود.” دعا کردن، اعضای ما را برای عملِ خدا، آماده می کند.
اولین جلسه دعایی ما
ماه گذشته، ما اولین جلسه دعایی یکشنبه عصر را آغاز کردیم، حداقل در این تاریخی که این مقاله را می نویسم، ماه گذشته این جلسه برگزار شد. زمانیکه جلسه را آغاز کردیم، لحظات ناراحت کننده و اشتباهات بزرگی پیش آمد. همه چیز دقیقاً به شکلی که برنامه ریزی کرده بودیم، پیش نرفت، و برای بسیاری از این مسائل باید مرا سرزنش کرد!
اما اشکالی ندارد. چون ما، قوم خدا، با قدرت خدا، دعا کردیم. ما کاری را انجام دادیم که هیچ قوم دیگری یا مؤسسه ای بر روی زمین، افتخار انجام آنرا ندارد. و ما این کار را دوباره انجام خواهیم داد. و مراقب بوده، و منتظر می شویم و انتظار داریم که ببینیم خدا چه کار می کند.