یک قالب کتاب مقدسی برای موعظه مشروح

موعظه مشروح چیست؟ یک موعظه مشروح، موعظه ای است که محتویات و مقصود آن توسط محتویات و مقصود یک پیغام مشخص از آیات کتاب مقدس کنترل شده باشد. واعظ مطابق این متن موعظه می کند، و مقصودش این است که این موعظه کاری را در شنوندگانش انجام دهد که خدا قصد انجام آن را از طریق این پیغام انتخاب شده از کلامش، در زندگی شنوندگان دارد.

ای واعظ، تصور کن که وقتی موعظه می کنی، خدا در جماعت نشسته است. چهره او چگونه خواهد شد؟ آیا او خواهد گفت که، ” منظور من از این متن، به هیچ وجه چنین چیزی نبود. ” یا می گوید،  “بله، این دقیقاً همان چیزی است که من می خواستم.”

قالب کتاب مقدسی برای موعظه مشروح از ارتباط میان عطیه ای که مسیح صعودکرده به کلیسایش عطا کرده، در قالب شبان-معلمان آغاز می شود ( افسسیان 4: 11)و دستوری کتاب مقدسی است برای شبانان-معلمان که ” کلام را موعظه ” کنند ( دوم تیموتائوس 4: 2 ). آنهایی که موعظه می کنند باید از کتاب مقدسشان موعظه کنند.

شاید بهترین جا برای شروع اثبات حقانیت موعظه همسان و موعظه کلام، در کتاب اعمال باشد. در اعمال، عبارت ” کلام خدا”  به طور مختصر به جای موعظه رسولی به کار می رود. به عنوان مثال، اعمال 6: 2 ، رسولان می گویند، ” شایسته نیست که ما کلام خدا را ترک کرده، مائده ها را خدمت کنیم.” ( همچنین نگاهی بیندازید به اعمال 12 : 24 ؛ 13: 5، 46 ؛ 17 : 13؛ 18: 11). عبارتی که چند بار تکرار می شود” کلام خداوند ” است ( 8 : 25 ؛ 13: 44 ؛ 15: 35-36 و موارد دیگر) و در موارد زیادی هم به اختصار ” کلام ” عنوان شده است( مقایسه کنید باف 4 : 29 ؛ 8 : 4 ؛ 11: 19 ) . در کتاب اعمال، به طور واضح و پیوسته می توان موعظه رسولی و عبارت “کلام خدا” را تشخیص داد.

درحالیکه جانشین موعظه رسولی، خبر خوش آشتی با خدا از طریق عیسی مسیح بود، این پیغام تقریباً به شکل تغییرناپذیری با شرح آیات عهدعتیق، بیان شد و توضیح داده شد. پس موعظه در زمان عهدجدید شامل موعظه ” کلام خدا” بود، جزء ضروری چنین موعظه ای، شرح عهد عتیق بود. در عوض این موضوع ما را به این نتیجه گیری سوق می دهد که آیات عهدعتیق باید در تصور ما از ” کلام” گنجانده شود تا موعظه شود، یک نتیجه گیری که هم با ادعاهای مستقیم ( به عنوان مثال دوم تیموتائوس 3 : 16 ، رومیان 3 : 2 ) و هم با ادعاهای غیرمستقیم ( به عنوان مثال، رومیان 15 : 4 ) از عهدجدید تأیید می شود.

پس این “کلام”، کلامی درباره عیسی است، همانطور که در عهدعتیق پیش بینی شده بود و حال در موعظه رسولی شرح داده می شود. این کلامی است که ” گفته شده است”. (اعمال 4 : 29 ) ،  “اعلام شده است ” ( 13 : 5 ) ، تا ” دریافت شود” ( 17 : 11 ) به عنوان ” کلام خدا”. همین هویت در سراسر نامه های پولس هم برقرار می باشد. بی درنگ، او پیغامی را که اعلام می کند، “کلام خدا” می نامد ( دوم قرنتیان 2 : 17 ، 4 : 2 ؛ اول تسالونیکیان 2 : 13 ) یا به سادگی “کلام” می نامد ( غلاطیان 6 : 6).

حتی در زمینه سفارش پولس به تیموتائوس که “کلام را موعظه کند”، تأییدی از این هویت میان موعظه و موعظه کلام خدا وجود دارد. تیموتائوس بلافاصله می فهمید که منظور پولس چه “کلامی” است. همانطور که زندگینامه تیموتائوس به طور برجسته نشان می دهد که، معمولاً این موضوع، هم شامل “نوشته های مقدس” بود هم پیغام رسولی- ” اما تو در آنچه آموختی و ایمان آوردی قایم باش چونکه می دانی از چه کسان تعلیم یافتی” ( دوم تیموتائوس 3 : 10 – 17).

نتیجه ای که ما از همه اینها می خواهیم بگیریم، این است که “کلامی” که ما باید موعظه کنیم بدنه حقیقت استوار آیات عهدعتیق و تعالیم رسولی در رابطه با مسیح می باشد- به عنوان نمونه عهدجدید. بنابراین یکسان دانستن “کلام” با کتاب مقدسمان صحیح می باشد. این همان چیزی است که افرادی که به عنوان “شبان – معلمان” تعیین شده اند باید تعلیم بدهند. کار ما این است که “کلام” را اعلام کنیم، کلامی که خدا گفته، در آیات کتاب مقدس آن را حفظ کرده و به دست ما سپرده است. زندگی روحانی قوم خدا به این کلام بستگی دارد (تثنیه 8 : 3 ). به همین دلیل به یک شبان جوان سفارش شده که “خود را به قرائت و نصیحت و تعلیم بسپار”. ( اول تیموتائوس 4 : 13) اگر این سفارش امروز ادعایی بر ما دارد، و البته که دارد، پس منبع موعظه ما باید کاملاً کتاب مقدسمان را پوشش بدهد.

این به چه شکلی خواهد بود؟ در تهیه موعظه به این شکل خواهد بود که پیغامهای تعریف شده کلام خدا را برداشته و با دقت مطالعه کنیم تا ” به درستی کلام حقیقت را به کار ببریم”. بر روی سکوی موعظه، شبیه به تصویری خواهد بود که در نحمیا 8 : 8 می بینیم. ” پس کتاب تورات خدا را به صدای روشن خواندند و تفسیر کردند تا آنچه را که می خواندند، بفهمند.” خدا وعده داده و هدفش هم این است که این نوع موعظه را به کار ببرد تا یکی از اهداف بزرگش را به انجام برساند- جمع کردن و بنای قوم خودش.