کدام اسناد کلیسایی؟ و چرا؟

اگر چه اسناد کلیسایی چیز سحر آمیزی نیست، اما یکی از اجزاء مهم در جعبه ابزار کشیش می باشد. من می خواهم بر اهمیت سه مورد از این موارد متمرکز شوم:

اعتراف ایمان، عهد کلیسایی، و اساسنامه

اعتراف

بیانیه ایمان، خلاصه ای از اعتقادات اصولی می باشد. مسیحیان در کلیسای اولیه از عقیده رسولان بهره می بردند، عقاید نیسِن (325، 381 بعد از میلاد)  (Nicene) و عقیده چالسِدونیان Chalcedonian) (451 . این بیانیه های خلاصه و ساده، انعکاسی از ایمان مشترک مسیحی به خدا و انجیلی بود که او به ما داد. یک جنبش ناگهانی در بیانیه ها، در عصر اصلاحگرایان، کلیساهای پروتستان را در انجیل متحد کرد، حتی با وجود اینکه آنها یکی یکی به تفاوتهای کلیدی در طرز حکومت کلیسا و تعمید رسیدگی می کردند. اعتراف آگزبِرگ (1530)، اعتراف وِست مینستر (1546)، اظهارنامه ساوُی (1658) و اعتراف دوم لندن (1689)، به ترتیب عقاید محکم و اصولی لوتریها، پرزبیترها (مشایخی)، کلیساهای جماعتی، باپتیست(تعمیدی) را شرح داد.

کلیساهای قرن بیست و یکم، با اتخاذ بیانیه های ایمان خود، با حکمت بر روی این میراث غنی بنا شدند. طبق معمول، موافقت با آن، شرط مورد نیاز برای عضویت یا رهبری بود. اگر چه در رسالات کشیشان چنین چیزی را نمی بینید که، “تو باید یک بیانیه ایمان را در کلیسای خود اتخاذ کنی”، اما این یک عمل حکیمانه است که ما از روی حماقت آن را رد می کنیم.

بیانیه ایمان هدیه ای به کلیساست، و هدیه ای به بازدید کنندگانی که می خواهند بدانند کلیسای شما چه اعتقادی دارد. بعلاوه، اگر شما در اصول و تعالیم خود رو راست باشید، بازدید کنندگان بیشتر تمایل خواهند داشت که به شما اعتماد کنند. همچنین هدیه ای به معلمانی است که مشتاقند با وفاداری به کلام رسیدگی کنند. ممکن است معلم کانون شادی، که از بیانیه ایمان کلیسای خود آگاه است، به این نتیجه درست برسد که “من نباید به همه افراد کلاسم بگویم که آنها باید به ربوده شدن پیش از سختیهای آخر زمان اعتقاد داشته باشند!” یک بیانیه ایمان، هدیه ای به مشایخی است که نیاز به حکمت دارند که بدانند چه زمانی وجدان کسی را ملزم کنند: وقتیکه عضوی می پرسد،” آیا این آزادی را داریم که ازدواج با همجنس را تأیید کنیم؟”

شیخ جواب می دهد، “این آزادی را نداریم”. ” ما کتاب مقدس را در این رابطه مطالعه کرده ایم و دیدگاه خود را در بیانیه ایمانمان خلاصه کرده ایم. لطفاً این بیانیه را بخوانید، و بعد با هم به کتاب مقدس مراجعه می کنیم تا ببینیم که چرا به چنین نتیجه ای رسیده ایم.” در نهایت، یک بیانیه ایمان، هدیه ای به هر عضو کلیسا می باشد، چون به صورت برجسته، اصول و تعالیمی را نشان می دهد که ما را به هم وصل می کند. روی هم رفته، عمق مشارکتی که در آن سهیم می شویم فقط به اندازه اعتقاداتی است که در آن سهیم هستیم.

البته، برخلاف کتاب مقدس، بیانیه ایمان مصون از خطا نیست. می توان برای وضوح بیشتر آنرا تصحیح کرد. به عنوان نمونه، بسیاری از کلیساها در سالهای اخیر، بیانیه ای اضافه کرده اند که دیدگاه کتاب مقدس درباره ازدواج را به طور واضح شرح می دهد.

استفاده از بیانیه خوب ایمان، مثل توپ بولینگ و ضربه گیرها می باشد. همانطور که ضربه گیرها، توپ بولینگ را در مسیر درست نگاه می دارند، بیانیه ایمان هم ما را با حقیقت در یک راستا نگاه می دارد تا بیش از اندازه به مسیر اشتباه منحرف نشویم. کتاب مقدس به تنهایی، اقتدار ماست. بعد از کتاب مقدس، یک بیانیه ایمان شایسته و خوب، ابزار مهمی برای حفاظت و تشویق اصول و تعالیم درست است.

عهد کلیسایی

پولس به تیموتائوس گفت، “خویشتن را و تعلیم را احتیاط کن.” ( اول تیموتائوس 4 : 16). اگر یک بیانیه ایمان، خلاصه ای از اصول و تعالیم درست است، این عهد، خلاصه ای از زندگی درست را مطرح می کند. این عهد با توصیف چگونگی زندگی مسیحی، به رهبران کلیسا و اعضا کمک می کند. استفاده صحیح از عهد کلیسایی، اعضا را تشویق می کند که مسئولیت قدوّسیت یکدیگر را به عهده بگیرند.

من متوجه شده ام که بعد از بیانیه ایمانمان، عهد کلیسایی مفیدترین وسیله برای آماده سازی مسیحیان برای عضویت کلیسایی می باشد. آنها نه تنها می خواهند بدانند که ما به چه چیزی ایمان داریم، بلکه چگونه آنرا با هم زندگی می کنیم. حرکت کردن در جهت یک عهد کلیسایی، مثل قدم زدن در پارک تقدیس می باشد. افرادی که چنین منظره ای را دوست ندارند، به سرعت تشخیص می دهند که این کلیسا، مورد پسند آنها نیست.

ما معمولاً در مراسم شام خداوند در کلیسایمان، این عهد را با صدای بلند می خوانیم. اگر چه این عمل حُکمی از جانب کتاب مقدس نیست، اما آزمودن خود، حُکمی از کتاب مقدس می باشد. (اول قرنتیان 11 : 28). برای انجام این کار، چه چیزی بهتر از اینکه وعده هایی را که در هنگام عضویت در این کلیسای محلی خاص، به یکدیگر داده ایم، به یاد آوریم؟ ما فقط قول ندادیم که به یک سری چیزها ایمان داشته باشیم، بلکه توافق کردیم که به شکل خاصی زندگی کنیم.

عهد کلیسایی پُر از تعهدات است، تعهداتی درباره درستکاری شخصی، محبت برادرانه، و بشارت وفادارانه. داشتن یک زندگی دیندارانه، ما را نجات نمی دهد- این کار روح القدس از طریق انجیل پر جلال عیسی مسیح است. اما یک زندگی تبدیل شده، گواهی از گرویدن است، و نگاه داشتن عهد کلیسایی در اولویت و مرکز زندگی خود، کلیدی برای نگاه داشتن تقدیس در اولویت و مرکز زندگیمان می باشد.

اساسنامه

در ایالت من، کلیسایی که می خواهد جزء سازمانهایی باشد که بدون بهره مالی می باشند، باید اساسنامه ای داشته باشد که قوانین آنرا شرح دهد. با در نظر گرفتن این جنبۀ عملی، اساسنامه کلیسایی “ضروری” است. به هر حال، من می خواهم از زاویه نسبتاً متفاوتی به این مسأله رسیدگی کنم. حتی اگر دولت هم از شما اساسنامه ای نمی خواهد، من شما را تشویق می کنم که یک اساسنامه داشته باشید.

وقتی پولس مباحثات خود را در مورد پرستش در جماعت جمع بندی می کرد، این بیانیه را اعلام کرد،  ” لکن همه چیز به شایستگی و انتظام باشد.” (اول قرنتیان 14 : 40)، منظورش این نبود که کلیسا باید یک اساسنامه اتخاذ کند. او فقط اصرار کرد که جلسات جماعتی بدون ناسازگاری و اختلاف باشد، و این اختلافات زمانی اتفاق می افتد که هیچکس نمی داند چه کسی مسئول است یا بعد از این چه اتفاقی می افتد. اگرچه بیانیه ایمان می تواند تا جایی پیش برود که این نوع ترتیبات را تنظیم کند، اما یک اساسنامه خوب، سؤالات اساسی را بیان می کند: چه کسی شرایط لازم را برای شیخ یا شمّاس شدن دارد؟ آنها چگونه انتخاب می شوند؟ چه کسی به امور مالی رسیدگی می کند؟ آیا عضویت می تواند لغو شود؟

بعضی از افراد چنین سؤالاتی را کسل کننده می دانند و در بدترین حالت آنرا غیر روحانی می دانند. اما وضوح و روشنی در اینجا کمک می کند که گوسفندان احساس امنیت کنند، مخصوصاً افرادی که در گذشته مورد سوء استفاده رهبران قرار گرفته اند. یک کشیش خوب به جماعتش می گوید، “اگر من چیزی را تعلیم دهم که مخالف کتاب مقدس باشد، شما باید هر چه زودتر از دست من خلاص شوید.” یک اساسنامه ای که به خوبی نوشته شده، به جماعت می گوید که چگونه این کار را انجام دهند.

عیسی از ما می خواهد که “مثل مارها هوشیار و چون کبوتران ساده باشید.” (متی 10 :16). ما در دنیایی زندگی می کنیم که کلیساها از درون و بیرون مورد حمله قرار می گیرند. کلیساهایی که متعهد شده اند از کتاب مقدس اطاعت کنند، اعضای خود را به خاطر گناه توبه نکرده و گناهی که به عادت تبدیل شده، تأدیب خواهند کرد. مراحل طرد و تکفیر در اساسنامه قید شده و باید پیش از بازگشت او به کلیسا، این مسأله توسط هر عضوی تأیید شود. این باعث نمی شود که عضو ناراضی، کلیسا را تحت پیگرد قانونی قرار ندهد یا مشایخ را از افترا (یا چیزی بدتر از آن) حفظ کند، اما این یکی از راههای زندگی حکیمانه در این دنیایی است که اخلاقیات کتاب مقدس را رد می کند و ممکن است به یک کلیسای امین حمله کند.

فریادی برای اسناد بیشتر

بیانیه ایمان، عهد کلیسایی، و اساسنامه، پادشاه، ملکه و شاهزاده اسناد کلیسایی هستند. اما فراتر از این خانواده اشرافی، اسناد دیگری هم وجود دارد که سزاوار توجه شما هستند.

یکی از راههای محبت کردن به فرزندان خود در کلیسا ( و والدین آنها) به وسیله اتخاذ قانون حفاظت از بچه هاست. غارتگران اطفال به دنبال خدمات روحانی بی نظمِ مخصوص به کودکان هستند. کوتاهی در برقراری قانون حفاظت از کودکان، برابر با نادیده گرفتن فرزندان خود می باشد.

یک کتابچه قانون کلیسایی، سند دیگری است که لایق توجه ماست. سؤالات مهمی پیش می آید که در اساسنامه به آن اشاره نشده است. به عنوان نمونه، اگر کمبودی در قبض رسید ده یکها و هدایا وجود داشته باشد، کلیسای شما چه کار می کند؟ اگر مبلغی بیش از اندازه مورد نظر باشد، چه کار می کند؟ اگر خانم اسمیت بخواهد 500 دلار برای ساختن یک فواره در حیاط جلویی بدهد، چه کار می کنید؟ اگر بابی بخواهد نامه ای به همه اعضای کلیسا بدهد تا برای سفر بشارتی کوتاه مدت خود پول جمع کند، چه کار می کنید؟ چگونه به درخواستهای خیرخواهانه رسیدگی می کنید؟ آیا خدمات شما در طول هفته برای جماعت در دسترس می باشد؟

هر کلیسایی دیر یا زود به سؤالاتی مانند اینها برخورد خواهد کرد. پاسخها، اساسنامه کلیسایی را مسدود می کند و آنرا به هم ریخته و بد شکل می کند. یک کتابچه خوب قانون کلیسایی می تواند شکافهای اداری را پُر کند و در آینده، وقت زیادی برای رهبری حفظ کند. به طور خلاصه، یک اساسنامه خوب، در هنگام تصمیم گیریها، اتحاد کلیسا را آسان می کند. و عدم اتحاد، هیچ چیز “روحانی” در خود ندارد.

نتیجه

اکثر ما دوست نداریم که به اسناد کلیسایی فکر کنیم، مخصوصاً به خاطر اینکه می دانیم عیسی باز می گردد و باید به بشارت و شاگردی بپردازیم. من موافقم که این دقیقاً همان چیزی است که می خواهید کلیسایتان بر روی آن تمرکز کند.

با وجود این، مهم است که اسناد کلیسایی خوبی را گردآوری کنید. خدمات روحانی بشارت و شاگردی خود را به عنوان یک ماشین مسابقه تصور کنید. اسناد کلیسایی خوب مانند یک جاده هموار و محکم در زیر این ماشین است. وقتی جاده به درستی تعمیر شده، ماشین می تواند آزادانه تا خط پایان، مسابقه بدهد. اما بدون یک جاده درجه یک، این ماشین باید آهسته برود و شاید لازم باشد که توقف کند تا لاستیک ماشینش را عوض کند. جاده های بد، به شکل اجتناب ناپذیری، حتی بهترین ماشینهای مسابقه را هم خراب می کنند.

به همین ترتیب، کلیسای بدون اسناد خوب، ممکن است در حال حاضر به خوبی پیش برود، اما بدون این اسناد، به زودی از مأموریت اصلی خود منحرف خواهد شد. پس زمانی را به این اختصاص دهید که اسناد کلیسایی اتخاذ کنید، آنها را اصلاح کنید و از آنها استفاده کنید. در طولانی مدت، این اسناد به کلیسای شما کمک خواهد کرد که بر روی آنچه که از همه مهمتر است، بر روی انجیل، تمرکز کنند.