رهبری
خواندگی کشیشان در دعا کردن برای اعضای خود
اگر خدا شما را فراخوانده که کشیش شوید، پس مطمئنم که این اشتیاق را دارید که برای اعضای خود دعا کنید. متأسفانه، اشتیاق داشتن هرگز کافی نیست.
وقتی خداوند ما از جمع شاگردان خود خواست که “بیدار باشید و دعا کنید،” مطمئنم که آنها این اشتیاق را داشتند که وفادارانه با کسی که دوستش داشتند، بیدار باشند و دعا کنند.
متأسفانه، این اشتیاق کافی نبود. بلکه آنها به یک توصیف به یاد ماندنی از یک حقیقت دردناک تبدیل شدند که هر کشیشی وقتی به دعا کردن می رسد، آن را تجربه می کند:” روح راغب است، لیکن جسم ناتوان.” ( متی 26 : 41) چند بار تصمیم گرفتید که برای اعضای خود دعا کنید ولی بلافاصله خوابتان بُرد، چون “چشمانتان سنگین بود.” (متی 26 : 43)؟
هدف این مقاله این است که با دعای قوّت بخشِ حقایقی از کلام خدا، به ضدّ چشمان خسته ما بجنگد. امیدوارم که این تفکرات و اندیشه ها باعث خواهد شد که جان شما با این فریاد رسولی برخیزد که می گوید،” ما خود را به دعا خواهیم سپرد.” (اعمال 6 : 4)
برای این منظور، من شش حقیقت از کتاب مقدس ارائه می دهم که امیدوارم ما را از خوابِ بی دعایی بیدار کند.
1.دعا نکردن برای اعضایتان، یک گناه است.
دعا نکردن گناه است. ما باید نسبت به این موضوع صادق باشیم. کشیشی که در دعا برای اعضای خود کوتاهی می کند، به اندازه کشیشی که نمی خواهد کلام خدا را موعظه کند، برخلاف کتاب مقدس عمل می کند. یکی از شیرینترین واقعیتهای مسیحی بودن این است که اکنون ما ” غلامان عدالت گشته ایم.” (رومیان 6 : 18) با وجود اینکه “شهوات جسم” ما را به سوی گناه می کشاند (غلاطیان 5 : 16)، اما ایمانداران همچنان اشتیاقی دائمی برای انجام کارهای درست دارند. چون خدا، شریعتش را در ذهن و قلب ما نوشته است (ارمیا 31 : 33 ؛ عبرانیان 8 : 10). بنابراین ما مشتاقیم که عدالت را دوست داشته و از شرارت متنفر باشیم( مزامیر 45 : 7 ؛ عبرانیان 1 : 9). روح هرگز به مسیحیان اجازه نمی دهد که گناه را در زندگی خود تحمّل کنند. کشیشان هم همچون جماعتی که خدمتشان می کنند، هرگز نمی توانند دعا نکردن را در زندگی خود تحمل کنند، چون دعا نکردن، گناه است.
وقتی سموئیل نبی به قوم اسرائیل قول داد که برای آنها دعا خواهد کرد، موضوع را بسیار واضح و روشن کرد،” حاشا از من که به خداوند گناه ورزیده، ترک دعا کردن برای شما نمایم.” (اول سموئیل 12 : 23). سموئیل متوجه شد که کوتاهی در دعا برای قوم خدا، گناهی به ضدّ خدا می باشد. سموئیل، رهبری در میان قوم خدا بود. او چگونه می توانست ادعا کند که مراقب آنهاست اگر نیازهای آنها را به حضور یهوه-یایرا نمی آورد، به حضور تنها کسیکه می توانست مراقب نیازهای آنها باشد؟ و سموئیل چگونه می توانست ادعا کند که قوم خدا را رهبری می کند، اگر آنها را هدایت نمی کرد که خداوند را در دعا بطلبند؟ رها کردن قوم خدا بدونِ دعا، مانند رها کردن آنها بدون مراقبت و توجه، بدون فراهم کردن نیازها، بدون رهبری می باشد، “مانند گوسفندانِ بی شبان” ( متی 9 : 36). به عنوان کشیش، ما خوانده شده ایم که از گناه فرار کنیم و به دنبال عدالت باشیم. ما باید یاد بگیریم که از گناهِ دعا نکردن فرار کنیم و این عادتِ عادلانه و شگفت انگیزِ دعا کردن را برای قوم خود (اعضای خود) داشته باشیم.
- دعا کردن برای اعضای خود، خدا را جلال می دهد.
یکی از آیات مورد علاقه من در مورد دعا کردن، مزامیر 50 : 15 می باشد:” پس در روز تنگی مرا بخوان تا تو را خلاصی دهم و مرا تمجید نمایی.”
روزهای سختی، روزهایی است که در آن، این فرصت و افتخار را داریم که خدا را جلال دهیم. گاهی اوقات ممکن است احساس کنیم که با تسلّی دادن به بیماران، شاگرد سازی کردن نو ایمانان، و مشاوره دادن در شرایط دشوار، از خواندگی حقیقی خود منحرف شده ایم. اما این اشتباه است.
هر سختی و مشکلی که سرِ راه ما قرار می گیرد، فرصتی برای جلال دادن خداست، وقتیکه از او کمک می طلبیم- و او کمک می کند! وقتی او به دعاهای ما جواب می دهد و در زندگی افرادی که برای آنها دعا می کنیم، عمل می کند، او جلال می یابد. وقتی خدا بیماران را تسلّی می دهد یا مشکلات پیچیده ما را حلّ می کند، او جلال می یابد، چون او این کار را انجام می دهد.
ما باید از توصیه جان نیوتن ( 1725- 1807 ) در یکی از سرودهایش، پیروی کنیم:
بیا، ای جان من، خواسته تو انجام شد:
عیسی دوست دارد که به دعاها پاسخ دهد؛
او، خودش از تو خواست که دعا کنی،
پس به تو نه نخواهد گفت؛
پس به تو نه نخواهد گفت.
پس وقتی به حضور پادشاه می آیی،
خواسته های بزرگ با خودت بیاور؛
چون فیض و قدرت او این چنین است،
هیچ خواسته ای بیش از اندازه بزرگ نیست؛
هیچ خواسته ای بیش از اندازه بزرگ نیست.
وقتیکه ما از خداوند می خواهیم که در سختیها و مشکلات ما عمل کند، ما جلالی را به او می دهیم که سزاوار اوست.
- ما فراخوانده شده ایم تا از رهبرانی پیروی کنیم که برای اعضایشان دعا می کنند.
عبرانیان 13 : 7 به ما می گوید که به فکر رهبران کلیسایمان باشیم: “مرشدان خود را که کلام خدا را به شما بیان کردند به خاطر دارید و انجام سیرت ایشان را ملاحظه کرده، به ایمان ایشان اقتدا نمایید.” اگر در مورد رهبران بزرگ کلیسای مسیحی تحقیق کنید، یکی از چیزهای مشترک در میان آنها، این است که آنها متعهّد به دعا کردن بودند. ما این مطلب را در زندگی پولس رسول می بینیم که به کولسیان گفت که او و همکارانش در این خدمت روحانی “باز نمی ایستیم از دعا کردن برای شما”، از روزی که در مورد آنها شنیدند. (کولسیان 1 : 9)
چه نمونه خوبی از پشتکار! دعای بی وقفه، از روز اولی که او در مورد گوسفندان کولسیان شنید. ای برادران، به این موضوع توجه کنید و از این راه زندگی پیروی کنید. همچنین به نمونه اِپَفراس توجه کنید، “او یکی از شما و غلام مسیح است”، و کسیکه پولس به ما می گوید که او ” پیوسته برای شما در دعاهای خود جدّ و جهد می کند تا در تمامی اراده خدا کامل و متیقّن شوید.” ( کولسیان 4 : 12) نمونه های مردان الهی همچون پولس و اِپَفراس را به یاد داشته باشید، مردان دعا.
- دعا کردن برای اعضای خود، اولویت کلیساهای عهدجدید را منعکس می کند.
نزول روح القدس در پنطیکاست، پاسخی به دعا بود. رهبران اولیه مسیحی، در کنار بیش از 100 نفر از پیروان مسیح، دعا می کردند و منتظر بودند، که خدا یکدفعه با قدرت عمل کرد (اعمال 1 – 2). مسیحیان اولیه خودشان را وقف “دعا” کرده بودند ( اعمال 2 : 42)، و با رشد کلیسا، تقاضاهای مربوط به رهبری هم افزایش یافت. رهبران کلیسا متوجه شدند که باید اولویتهای خود را از نو تنظیم کنند (اعمال 6). عدم رسیدگی به بعضی از بیوه زنهای کلیسا، به آنها کمک کرد که متوجه شوند که نمی توانند همه کارها را خودشان انجام دهند.
اما باید بر روی چه چیزهایی متمرکز شوند؟ آیا باید بر روی اعمال خیرخواهانه متمرکز شوند یا کارهای اداری؟ اینها موارد خوب و روحانی بودند (رومیان 12 : 6 – 8)، اما رهبران کلیسای اولیه می دانستند که چیز بهتری وجود دارد. تحت رهبری روح القدس، آنها اعلام کردند، “شایسته نیست که ما کلام خدا را ترک کرده، مائده ها را خدمت کنیم. لهذا ای برادران، هفت نفر نیک نام و پر از روح القدس و حکمت را از میان خود انتخاب کنید تا ایشان را بر این مهم بگماریم. اما ما خود را به عبادت و خدمتِ کلام خواهیم سپرد.” ( اعمال 6 : 2 – 4).
آیا توجه کردید که چه چیزی فهرست کاری رسولان را تشکیل می داد؟ مطالعه و تعلیم کلام و دعا. البته که کلیسای متحد نمی توانست بیوه زنان را رها کند تا گرسنه بمانند. اما رهبران متوجه شدند که اگر دعا نمی کردند، همه چیز را از دست می دادند. اگر رهبران با دعا برای قوم خدا، سطلهای خود را در چاه رحمت خدا نمی انداختند، تمام بخششهای سخاوتمندانه مورد نیاز برای مراقبت از بیوه زنان، خشک می شد. اگر ما می خواهیم خدمات روحانی عهدجدید را داشته باشیم، پس باید دعای عهدجدید را درک کنیم و به کار ببریم.
- دعا کردن برای قوم خدا، آنها را به سوی تغییر کردن هدایت می کند.
به عنوان کشیش، ما مشتاقیم که ببینیم اعضای ما به شباهت مسیح رشد می کنند، ما موعظه تهیه می کنیم، چون به قدرت کتاب مقدس در تبدیل زندگیها ایمان داریم. ما برای گلّه الگویی ارائه می دهیم، چون می دانیم اعضا از رهبرانشان پیروی می کنند.
اما آیا دعا می کنیم؟ برای وضوح بیشتر، ما نیاز به فرصتهای مشاوره، موعظه، و تعلیم و تربیت داریم. اما بدون قدرت خدا که از طریق دعا عمل می کند، همه اینها بی فایده است. پولس رسول، دعا را به عنوان وسیله اولیه برای ترویج تقدیسِ قوم خدا می دید. به همین دلیل او دعا می کرد که،
” و از آن جهت ما نیز از روزی که این را شنیدیم، باز نمی ایستیم از دعا کردن برای شما و مسألت نمودن تا از کمال معرفت اراده او در هر حکمت و فهم روحانی پُر شوید، تا شما به طریق شایسته خداوند به کمال رضامندی رفتار نمایید و در هر عمل نیکو بار آورید و به معرفت کامل خدا نموّ کنید، و به اندازه توانایی جلال او به قوّت تمام زور آور شوید تا صبر کامل و تحمل را با شادمانی داشته باشید.” (کولسیان 1 : 9 – 11)
شناخت، حکمت، معرفت، تغییر زندگی، ثمر آوردن، قوّت، قدرت، بردباری، و صبر- چه چیزهای دیگری می توانید بطلبید! برای پولس رسول، همه اینها توسط دعا برای قوم خدا به دست آمد. و باز هم، در کتاب فیلیپیان، پولس دعا می کند،
“و برای این دعا می کنم تا محبت شما در معرفت و کمال فهم بسیار افزونتر شود. تا چیزهای بهتر را برگزینید و در روز مسیح بی غشّ و بی لغزش باشید، و پر شوید از میوه عدالت که بوسیله عیسی مسیح برای تمجید و حمد خداست.” (فیلیپیان 1 : 9 – 11)
محبت، شناخت، کمال فهم، تشخیص، خلوص، بی ملامت، میوه عدالت- برای حمد و ستایش و جلال خدا. دوباره، همه این برکات از طریق دعا آمد. آیا جماعتی که ما در آن خدمت می کنیم، این صفات را ظاهر می سازند؟ شاید این صفات در آنها دیده نمی شود، چون آنها را “نمی طلبیم” (یعقوب 4 : 2). ای خداوند، ما را به سوی دعا کردن پیش ببر.
- به وسیله دعا کردن، مردان عادی، کارهای غیر عادی (ماوراء الطبیعه) برای خدا انجام می دهند.
چندین سال است که مشایخ کلیسای من به دنبال این هستند که بر اساس یعقوب 5 : 14، از دعوت خدا برای دعا کردن برای بیماران، اطاعت کنند. هر بار که با هم جمع می شویم تا برای یکی از مقدسین خدا که در رنج و عذاب است دعا کنیم تا خداوند آنها را شفا دهد، این آیه در کتاب یعقوب مرا دلگرم می کند. یعقوب به ما یاد آوری می کند، “الیاس مردی بود صاحب حوّاس مثل ما و به تمامیِ دل دعا کرد که باران نبارد و تا مدت سه سال و شش ماه نبارید.” (یعقوب 5 : 17) من همیشه احساس کردم که این رحمت محبت آمیز خداست که این آیه را در انتهای باب 5 قرار داده است.
در مورد آن فکر کنید. دقیقاً قبل از آن، یعقوب به بیماران گفت که از مشایخ کلیسا بخواهند که برای آنها دعا کنند، با این امید که آنها شفا بیابند. به نظر می رسد که او فکر نمی کند که شفا به ندرت اتفاق می افتد، بلکه چیزی است که باید انتظار داشته باشیم که خدا در زندگی عادی کلیسا انجام دهد. او می نویسد،” دعایِ ایمان، مریض را شفا خواهد بخشید و خداوند او را خواهد برخیزانید.” چه وعده ای! مشایخ از خدا می خواهند که معجزه کند. یعقوب می داند که معمولاً کشیش چه فکری می کند:
“من؟ من فقط یک مرد معمولی هستم!” یعقوب این اعتراض را با داستان الیاس به نتیجه می رساند: “و باز دعا کرد و آسمان بارید و زمین ثمر خود را رویانید.” ( یعقوب 5 : 18).
یعقوب می گوید،” ای مشایخ، توجه کنید، شما درست مثل الیاس هستید، کسیکه خدا از او استفاده کرد تا طرح و نقشه آب و هوا را به مدت سه سال و نیم تغییر دهد. قطعاً خدا می تواند از یک مرد معمولی مثل تو استفاده کند تا کارهای ماوراء الطبیعه انجام دهد.” چه دلگرمی خوبی! لازم نیست که ما ماوراء الطبیعه باشیم تا خدا کارهای ماوراء الطبیعه را از طریق خدمت روحانی ما انجام دهد. بلکه، ما باید به طور کامل و با شادی، معمولی بودن خود را بپذیریم و خودمان را در ماوراء الطبیعه بودن وعده های خدا رها کنیم.
ای برادران، امیدوارم که این شش دلیل، وجدان شما را شکل خواهد داد و دل شما را به سوی شور و اشتیاق عمیقتر و تصمیم گیری برای دعا، سوق خواهد داد. خودت را به دعا کردن برای اعضای خود وقف کن. چرا از خدا نمی خواهی که همین الان تو را به سوی یک تصمیم گیری تازه برای دعا کردن هدایت کند؟ اجازه بده که ثمره عدالت از ذهنی که با کلام خدا تبدیل شده، جاری شود. (رومیان12 : 1 – 2). دعا کردن، خدا را جلال می دهد، از الگوی مردان بزرگِ گذشته پیروی می کند، اولویت کلیسای اولیه را منعکس می کند، اعضای ما را تبدیل می کند، و خدا از آن استفاده می کند تا مردان عادی، کارهای غیر عادی (ماوراء الطبیعه) انجام دهند. باشد که خدا به ما کمک کند تا دعا کنیم!
****
یادداشت ویراستار: این مقاله برگرفته از موارد اقتباس شده از: دعا برای گلّه، می باشد: به خدمت گرفتن فیض خدا از طریق شفاعت ( زاندروان، 2015).