آیا مهم است که از عنوان و لقب “شیخ(اسقف)” و “شماس” استفاده کنیم؟

با وجود اینکه عنوان و لقب “شیخ” و “شماس” برای خدمت روحانی کلیسا ضروری نیست، اما چند دلیل خوب وجود دارد که نشان می دهد کلیساها باید از این عنوانهای کتاب مقدسی استفاده کنند.

1. نشان می دهد که اقتدار ما از کتاب مقدس می آید، نه حکمت انسانی. استفاده از عنوان و لقبهایی که بر اساس کتاب مقدس می باشد، نشان می دهد که ما از دستورات خدا پیروی می کنیم، نه اینکه با تصمیم خودمان، ساختار رهبری کلیسا را تعیین کنیم. خدا یک ساختار اساسی به کلیسا داده که باید به دقت از آن پیروی کنیم. انحراف از این ساختار، یا تصمیم گیری در مورد اینکه نیازی نداریم به رهبران خود عنوان و لقبی را بدهیم که کتاب مقدس آنرا مطرح کرده، به این معناست که بگوییم ما بهتر از خدا می دانیم.
2. به جماعت کمک می کند که بدانند چه انتظاری از رهبری داشته باشند. وقتیکه یک کلیسا بر اساس کتاب مقدس از اصطلاح “شیخ” و “شماس” استفاده می کند، عضو کلیسا به راحتی می تواند به کتاب مقدس مراجعه کند تا “فهرست کاری” آنها را ببیند. آنها می توانند به کتاب مقدس نگاه کنند و بدانند که دقیقاً باید چه انتظاری از رهبرانشان داشته باشند.
3. رهبران را در شرایط مورد نیازی که بر اساس کتاب مقدس می باشد، نگاه می دارد. هیچ شرایطی برای افراد امین، اعضای شورا، “تیمهای رهبری”، یا عناوین و القاب دیگری که به فکرمان می رسد، وجود ندارد. اما بر اساس کتاب مقدس شرایط مورد نیازی برای مشایخ و شماسان وجود دارد. استفاده از اصطلاحات کتاب مقدس برای این خدمات اداری، ضروری است، تا مطمئن شویم که استانداردهای کتاب مقدس برای رهبری حفظ می شود. این مخصوصاً در مورد مشایخ، اهمیت دارد، مشایخی که باید قادر به تعلیم کلام خدا باشند. (اول تیموتائوس 3 : 2) این مسأله تا حدّ زیادی به نفع کلیساست تا افرادی که بر امور کلیسا نظارت دارند، درکی محکم و قوی از کتاب مقدس داشته باشند و قادر به تعلیم کتاب مقدس باشند. به این ترتیب، کلیسا دائماً و عملاً توسط کلام خدا شکل می گیرد، نه حکمت انسانی.

(اکثر این مطالب برگرفته از مقاله بنجامین مِرکِل می باشد، ” آیا لازم است که از عنوان و لقب “شیخ” و “شماس” استفاده کنیم؟”)