یک نمونه بیانیه در مورد حضور مرتب در کلیسا

یادداشت ویراستار: مطالب زیر بیانیه ای از مشایخ کلیسای باپتیست (تعمیدی) دِل رِی در الکساندریا، VA می باشد. اخیراً آنها “دروس شبانی” را به کار می برند تا به جماعت خود کمک کنند که به خوبی در مورد اهمیت موضوعات کتاب مقدسی که بر زندگی کلیسای آنها تأثیر می گذارد، فکر کنند. این بیانیه اول به وجود آمد تا کمک کند که بدانند چه انتظاراتی از مفهوم حضور منظم و هفتگی در جلسات پرستشی داشته باشند. این یک سند و مدرک اجباری نیست، بلکه دروسی است که می خواهد به کلیسایشان کمک کند که بدانند چگونه با یکدیگر زندگی کنند.

*********

طرح و نقشه عهدجدید برای زندگی کلیسایی این است که ایمانداران در روز اول هفته با هم جمع شوند تا پرستش کنند و خداوند را خدمت کنند، و به طور مرتب با یکدیگر در کنار میز خداوند نشسته و مرگ نیابتی او را به یاد بیاورند ( اول قرنتیان 11؛ اول قرنتیان 16 : 2 ؛ عبرانیان 10 : 24 – 26). بر اساس این طرح و نقشه مقرّر شده، اعضای کلیسای باپتیست دِل رِی ( DRBC) به طور داوطلبانه متعهد می شوند که به طور مرتب در جلسات کلیسا حضور یابند، یک مسئولیت و امتیازی واضح برای عهد کلیسایی و اساسنامه DRBC  و آیین نامه ها تعیین شد. افراد امینی که در کلیسا حاضر می شوند، نجات را کسب نمی کنند، همچنین معیاری برای تعیین روحانیت بیشتر آنها بر دیگر افراد نیست. بلکه، این انعکاسی از رشد تعهّد آنها نسبت به انجیل، خیرّیت جماعت کلیسایی و سلامت روحانی می باشد.

ما می دانیم که این تعهّد برای این است که اعضا تمام سعی خود را بکنند تا در پرستش حاضر شوند و هر چه بیشتر در روزهای یکشنبه خدمت کنند. همچنین می دانیم که این تعهد برای این است که اعضا یکدیگر را در این امتیاز و موقعیت ویژه تشویق کنند، و این انتظار را داشته باشند که پاسخگویی و مسئولیت روحانی را باید به عنوان بخشی از تعهد عضویت خود بپذیرند. البته ما متوجه می شویم که بعضی از اعضا نمی توانند به دلایل غیر قابل پیشگیری، از عهده این مسئولیت برآیند، از جمله خدمت اجباری ارتش، تحصیلات، یا یک بیماری مزمن. به هر حال، جُدا از این شرایط، ما می دانیم که هر عضوی که به طور مرتب در کلیسای ما و جلسات شرکت نمی کند، نسبت به کتاب مقدس و شرط لازم برای عضویت در DRBC بی اعتنا می باشد، همچنین نسبت به عهد کلیسایی ما و بخش 3.3.1 از اساسنامه و آیین نامه ها. {1}

افراد امینی که در کلیسا حاضر می شوند، مسیح را محترم شمرده و کلیسایش را بنا می کنند. افرادی که در کلیسا حاضر نمی شوند، در جهت دیگری حرکت می کنند. نام او را سبک شمرده و به طریقها و دلایل بسیاری به کلیسایش آسیب می رسانند. {2}

1. افراد امینی که در کلیسا حاضر می شوند قدرت انجیل را تأیید کرده و از بشارت دادن حمایت می کنند، در حالیکه افرادی که در کلیسا حاضر نمی شوند بشارت دادن را سخت تر می کنند.

عیسی گفت، ” به همین همه خواهند فهمید که شاگرد من هستید اگر محبت یکدیگر را داشته باشید.” (یوحنا 13 : 35). عیسی برای اتحاد میان شاگردانش دعا کرد، ” تا جهان ایمان آرد که پدر، پسر را به جهان فرستاد. ” (یوحنا 17 : 21). برای اینکه جهان محبت و اتحاد ما را ببیند، ما باید به طور مرتب با هم جمع شویم. هر کسی که نام مسیح را با خود حمل می کند- کلیسای محلی با “عضو” خواندن آنها، این موضوع را تأیید می کند – اما کسیکه انتخاب می کند جدا از جماعت ایمانداران عهد بسته زندگی کند، دزد هویت می باشد. آنها نام مسیح را گرفته اند، اما با صداقت با بدن او، کلیسای محلی، یکی نمی شوند. با زندگی بدون مسئولیت و پاسخگویی، آنها بشارت دادن را برای مسیحیان دیگر سخت تر می کنند، چون اغلب اوقات آنها مانند یک مسیحی زندگی نمی کنند.

2. افراد امینی که در کلیسا حاضر می شوند، زندگی مسیح محور را برای ایمانداران جدید تأیید می کنند، در حالیکه افرادی که در کلیسا حاضر نمی شوند، آنها را گیج و سرگردان می کنند.

ایمانداران جدید نیاز به الگوی خوبی دارند (اعمال 18 : 24 – 26؛ اول قرنتیان 11 : 1؛ تیطس 2 : 2 – 6). وقتیکه تعالیم و اصولی که به آنها آموزش داده می شود، با الگویی که آنها در این افراد غایب می بینند، هماهنگ نیست، گیج و سرگردان می شوند. آنها یاد می گیرند که شخص می تواند “مسیحی” باشد و ارتباط کم یا هیچ ارتباطی با بدن مسیح نداشته باشد. افرادی که در کلیسا حاضر نمی شوند، نه تنها شاهدانی معکوس هستند ( به نکات قبلی نگاه کنید)، بلکه الگوهای معکوس و متضّاد نیز هستند. آنها به عبارتهای بیشماری در کتاب مقدس بی اعتنایی کرده و نااطاعتی می کنند و نمی توانند به ابتدایی ترین روش، تصویری از شخصیت خدا ارائه دهند، اگر چه ادعا می کنند که فرزند خوانده او هستند.

3. افراد امینی که در کلیسا حاضر می شوند، افراد دیگری را که به طور مرتب حاضر می شوند تشویق و دلگرم می کنند، درحالیکه افرادی که در کلیسا حاضر نمی شوند، دیگران را دلسرد می کنند.

یکی از دلایلی که باید به طور مرتب با هم جمع شویم، برای تشویق و دلگرمی شخصی می باشد.” و ملاحظه یکدیگر را بنماییم تا به محبت و اعمال نیکو ترغیب نماییم. و از با هم آمدن در جماعت غافل نشویم چنانکه بعضی را عادت است، بلکه یکدیگر را نصیحت کنیم و زیادتر به اندازه ای که می بینید که آن روز نزدیک می شود.” (عبرانیان 10 : 24 – 25). وقتی کلیسایی اجازه می دهد که افرادی که در کلیسا حاضر نمی شوند به عنوان اعضا باقی بمانند، آنها به طرز تأثیر گذاری مفهوم عضویت را از بین می برند، و به اعضای امین آسیب رسانده و آنها را دلسرد می کنند.

4. افراد امینی که در کلیسا حاضر می شوند، رهبران خود را با طرفداری از حقیقت تسلّی می دهند، در حالیکه افرادی که در کلیسا حاضر نمی شوند آنها را نگران می کنند.

عبرانیان 13 : 17 می گوید،” مرشدان خود را اطاعت و انقیاد نمایید زیرا که ایشان پاسبانی جانهای شما را می کنند، چونکه حساب خواهند داد تا آن را به خوشی نه به ناله بجا آورند، زیرا که این شما را مفید نیست.” با توجه به این آیه، یک کشیش یا مُرشد امین باید نسبت به موقعیت روحانی هر یک از اعضای گلّه خود احساس مسئولیت کند. مانند پدری که نگران پسرش می شود، که تا نیمه شب به خانه باز نگشته است، یک شبان نیکو نمی تواند استراحت کند تا اینکه حساب همه گوسفندانش را داشته باشد. افرادی که در کلیسا حاضر نمی شوند این تکلیف را تقریباً غیر ممکن می سازند.

5. افراد امینی که در کلیسا حاضر می شوند در جایگاهی قرار می گیرند که می توانند اعضای دیگر را مطابق کلام خدا نصیحت کنند، اصلاح کنند، و تشویق کنند، در حالیکه افرادی که در کلیسا حاضر نمی شوند اینگونه نیستند.

افرادی که در کلیسا حاضر نمی شوند، به خاطر غیبتشان نمی دانند که چه زمانی یا چگونه اعضای دیگر جماعت کلیسایشان زیر بارِ گناه یا سختی هستند. از طرف دیگر، وقتیکه اعضای کلیسا حضور دارند و متعهد هستند، می توانند با محبت، حقیقت را به دیگری اعلام کنند، همانطور که خداوندشان از طریق پولس رسول نصیحت می کرد. ” بلکه در محبّت پیروی راستی نموده، در هر چیز ترّقی نماییم در او که سر است، یعنی مسیح؛ که از او تمام بدن مرکّب و مرّتب گشته، به مدد هر مفصلی و بر حسب عمل به اندازه هر عضوی بدن را نمّو می دهد برای بنای خویشتن در محبت. ” (افسسیان 4 : 15 – 16).

6. افراد امینی که در کلیسا حاضر می شوند به طور پیوسته در نجاتشان رشد خواهند کرد، در حالیکه در مورد افرادی که در کلیسا حاضر نمی شوند اینگونه نخواهد بود.

“چون اطفال نوزاده مشتاق شیر روحانی و بی غشّ باشید تا از آن برای نجات نمّو کنید. ” (اول پطرس 2 : 2). چون خدا وسایل خاصی را برای رشد مسیحیان در ایمان مقرّر کرده، نادیده گرفتن این وسایل مانع از رشد و سلامت روحانی می شود. شنیدن کلام موعظه شده خدا، سرود خواندن از کلام خدا در پرستش متحّد، و خدمت کردن به بدن مسیح مطابق کلام خدا، فقط نمونه های کمی از فیضی می باشد که برای تقدیس کردن ما به ما داده شده است. در اصل این چیزها برای افرادی که با امانتداری در کلیسا جمع می شوند، موجود می باشد.

7. به افراد امینی که در کلیسا حاضر می شوند کمک می شود تا در ایمان خود پایداری کنند، در حالیکه افرادی که در کلیسا حاضر نمی شوند، جان خود را به خطر می اندازند.

درست است که ما تنها با فیض، و تنها از طریق ایمان به مسیح نجات یافته ایم، اما این موضوع هم حقیقت دارد که خدا از کلیسای محلی استفاده می کند تا به ما کمک کند در ایمان نجات خود پایداری کنیم. در کتاب عبرانیان، می بینیم که یکی از راههای اساسی خدا برای محافظت کردن از ما در برابر ارتداد، از طریق تقویت روحانی از جانب ایمانداران دیگر می باشد ( عبرانیان 3 : 12 – 14؛ 10 : 19 – 31 ؛ 12 : 25 – 13 : 17). همانطور که در تمام نکات پیشین به وضوح بیان شد، ما به ایمانداران دیگر نیاز داریم تا به ما کمک کنند که با گناه بجنگیم و از عیسی پیروی کنیم. به این معناست که با وجود اینکه حضور شما در کلیسا باعث دریافت نجات نمی شود، ولی این چیزی است که خدا از آن استفاده می کند تا به شما کمک کند که در ایمان خود پایداری کنید و وارد آرامی ابدی شوید که در مسیح در برابر ما گسترانیده شده است. (عبرانیان 4 : 6 – 16).

اینها نگرانی و دلواپسیهایی می باشد که بر مشایخ DRBC سنگینی می کند، و باید وزن آن بر کلّ جماعت سنگینی کند. ما توسط خدا خوانده شده ایم که یکدیگر را محبت کنیم و کتاب مقدس این وظیفه را به ما داده که از یکدیگر مراقبت کنیم تا مطمئن شویم که تعهد خود را نسبت به خدا و یکدیگر انجام می دهیم. ( غلاطیان 6 : 1 – 2؛ اول تسالونیکیان 5 : 11؛ عبرانیان 3 : 12 – 13). ما این کار را انجام می دهیم چون با فیض خدا، عمیقاً به جلال و حرمت خداوند و رفاه جانهای دیگر اهمیت می دهیم.

به خاطر همه این دلایل، ما نمی توانیم تنبلی را تحمل کنیم، وقتیکه عضوی به طور مرتب در کلیسا حاضر نمی شود ( اول پطرس 5 : 1 – 3). در این موقعیتها، مشایخ از جماعت می خواهند که به وضعیت افراد رسیدگی کرده و اگر لازم بود، آنها را تشویق می کند که به مسئولیت خود برای حضور در کلیسا احترام بگذارند. اگر اعضا به درخواست مشایخ پاسخ ندهند یا اگر نتوانند توضیح کافی و مناسب برای عدم حضور خود ارائه دهند، ما از فرمان خداوند عیسی پیروی می کنیم، فرمانی که در اسناد حکومتی DRBC منعکس شده و اسم این عضو را به جماعت اعلام می کنیم تا او را به منظور تأدیب و انضباط کلیسایی از عضویت حذف کنیم. (متی 18 : 15 – 18).

امضا

مشایخ DRBC

{1} کلام اساسنامه و آیین نامه های DRBC بر پایه فرمانهای روحانی که در بالا مطرح شد، می باشد و پایه ای را شکل می دهد که ما به عنوان کلیسا، عضویت معنادار کلیسا را به کار ببریم. در این راستا، بخش 3.3.1 قسمتی که : ” بر اساس وظایفی که در عهد عضویت معین شده، هر عضوی باید این امتیاز و انتظار را داشته باشد که با حضور مرتب در جلسات روز خداوند در خدمت و زندگی کلیسا شرکت کرده و در آن سهمی داشته باشد؛ با امانتداری آیینهای تعمید و شام خداوند را به جا آورد؛ تسلیمِ تأدیب و انضباط و ساختارهای کلیسا شود؛ و در تمام مسائلی که برای دریافت رأی جماعت در جلسات اعضا ارائه می شود شرکت کرده و رأی بدهد. ” به اساسنامه و آیین نامه های کلیسای باپتیست دِی رِی، بخش 3.3.1 نگاهی بیندازید. (وظایف و امتیازات عضویت).( آگوست 11، 2013).

{2} بسیاری از نویسندگان و کشیشان به پایه های کتاب مقدسی در رابطه با خطرات عدم حضور اشاره کرده اند، اما بعضی از واضحترین و مختصرترین مطالب توسط کشیش مارک دِوِر و مَت اِشماکِر تهیه شده، که نوشته های هر دو نفر برای تهیه این بیانیه اطلاعاتی ارائه داده است. به عنوان نمونه به مارک دِوِر نگاهی بیندازید، ” درک کتاب مقدسی از عضویت کلیسا” در نُه نشانه کلیسای سالم. (Wheaton, IL : راه صلیب، 2004)، 66 – 147 ؛ مَت اِشماکِر ؛ چرا کلیساها باید اعضایی را که به طور پیوسته حاضر نمی شوند، تأدیب کنند؟ ( نُه نشانه، 2010)