نُه نشانه کلیسای انجیل خوشبختی

شما چگونه کلیسای انجیل خوشبختی را ارزیابی می کنید؟

نُه سال اول زندگی من با مسیح، در چنین محیطی بود، به علاوه دو سالی که صرف شفا و درمان الهیاتی من شد، دورانی که مرا برای شش سال بعدی آماده کرد که شبانی کردن در زمینه شهری بود. آنچه برای من روشن شد این است که نُه نشانه یک کلیسای سالم، پایه مفیدی برای ارزیابی هر کلیسایی فراهم می کند، از جمله آن کلیساهایی که انجیل خوشبختی را تعلیم می  دهند.

و آنچه ما دریافتیم این است که کلیسای انجیل خوشبختی خالصانه یک کلیسایی بر ضدّ نُه نشانه است.

بعضی از نمونه هایی که آمده بسیار خاص می باشد و شاید برای خواننده قابل شناسایی نباشد. بسیاری دیگر جهانی می باشد و توسط واعظان بر روی اینترنت، رادیو و تلویزیون منتقل می شود. چون جنبش انجیل خوشبختی یک جنبش درون فرقه ای می باشد، تعالیم بیان شده در این مقاله ارتباطی با یک فرقه در مسیحیت انجیلی ندارد.

1. موعظه مشروح

موعظه در کلیساهای انجیل خوشبختی چیزی غیر از موعظه مشروح است. در عوض، هدف موعظه این است که به شنوندگان انگیزه بدهد که از نظر مالی دهنده باشند، و شما می دهید که دریافت کنید. واعظان از عباراتی که در مورد قربانیِ دادنِ ده یک ها و هدایا به صورت هفتگی می باشد، بهره برداری می کنند. آنها به شنوندگان خود یاد می دهند که با کاشتن ” دانه ایمان”، ایمان خود را فعال سازند، بدین وسیله به شریعت خدا در مورد تأثیر متقابل اشاره کرده و آن را به سوی برطرف کردن مشکل مالی خود هدایت می کنند.

عبارات جدا شده از عهد عتیق اغلب اوقات به عنوان نمونه هایی برای بیان پاداش فراوان خدا به دادن با ایمان استفاده می شود. یک عبارتی که اغلب برای زیر نفوذ در آوردن شنوندگان استفاده می شود تا آنها را به دادن بیشتر تشویق کند این آیه در ملاکی 3 : 10 می باشد. واعظان خوشبختی دو نکته را در این عبارت برجسته می سازند. اول، آنها به شنوندگان می گویند که آنها با ندادن ده یک از خدا دزدی می کنند. دوم، آنها شنوندگان را متقاعد می کنند که خدا می خواهد او را با دادنِ بیشتر امتحان کنند، تا خدا هم بتواند به آنها بیشتر بدهد.

اما به ملاکی 3 : 10 در زمینه درست آن توجه کنید. اسرائیلیها با ندادن غذای کافی به انبار ملّی که برای تغذیه کاهنان اسرائیل استفاده می شد، از خدا دزدی می کردند. بنابراین کاهنان باید وظایف کهانت خود را ترک می کردند و مزرعه داری می کردند تا زنده بمانند. (به نحمیا 13 : 10 – 13 نگاهی بیندازید) بنابراین خدا اسرائیل را نصیحت می کند که با دادن مطیعانه او را امتحان کنند. اگر این کار را می کردند، خدا به آنها پاداش می داد، همانطور که پیش از آن هم این کار را کرده بود. (دوم تواریخ 31 : 7 – 10)نکته کلّ این عبارت مربوط به یک حادثه مهم تاریخی در زندگی اسرائیل می باشد. به هر حال، موعظه کردن آن به عنوان یک موعظه مسیحی، نیازمند چیزی فراتر از انتقال این فرمان و وعده اش به مسیحیان به صورت فرد به فرد می باشد. بله، کاربردهای وسیعتری برای مسیحیان در رابطه با دادن وجود دارد، اما اول لازم است که شخص فرق میان عهد عتیق و جدید را شرح دهد. مخصوصاً طبیعت وعده های خدا به اسرائیل و طریقی که آنها برای مسیحیان در مسیح به تحقق رسید.

یک کلیسای سالم از موعظه استفاده یم کند تا کلام خدا را با قومش در میان بگذارد. این کلام شنوندگان را با حقیقت خدا مواجه می کند و به سوی الزام، تشویق و دلگرمی، شفافیت، و دعوت به عمل رهبری می کند. همچنین هر متنی را دور محور انجیل قرار می دهد تا به شنوندگان نشان دهد که چقدر عیسی مسیح برای زندگی ایماندار در اطاعت از کلام خدا، لازم و مرکزی می باشد. یک کلیسای سالم به ایمانداران اطلاع خواهد داد که نتیجه زندگی مقدس لزوماً بهره مالی نخواهد بود بلکه دینداری که خداوندِ ما را جلال و حرمت می دهد.

 

2. الهیات کتاب مقدسی

الهیات انجیل خوشبختی بر این پایه غلط بنا شده که انسان در نوعی از الوهیت با خدا سهیم می باشد، از جمله اینکه کلام ما همچون کلام خدا قدرت خلق کردن دارد. مزامیر 82 : 6، امثال 18: 20 – 21، و رومیان 4 : 17 متون معروفی برای اثبات این مطلب است که از آنها برای حمایت از این دروغ استفاده می شود. اغلب گفته می شود که انسان ” خدا در قالب کوچکتر” می باشد و این قدرت الوهیت را دارد که با اعلام کردن، چیزها به وجود آیند، و سرنوشت خود را با کلام خلق کرده و کنترل کنیم، و حتی یک خدای عاجز و محدود را وادار کنیم که به خاطر ما و به نفع ما عمل کند.

اما هیچیک از این متون اثبات کننده از این تعالیم خوشبختی حمایت نمی کنند. در مزامیر 82: 6، مزمور نویس در رابطه با داوران غیراخلاقی به حضور خدا فریاد بر می آورد، داورانی که بر قوم اسرائیل فرمانروایی می کردند. خدا مستقیماً با داوران خطاکار صحبت می کند، با اشاره به آنها به عنوان “خدایان”، تا این حقیقت را برجسته و نمایان سازد که آنها به جای او در جایگاه داوری این ملت هستند. آنها باید کلام خدا را به عنوان استاندارد داوری خود به کار ببرند. در آیه بعدی خدا به آنها یادآوری می کند که آنها موجوداتی جاودانی نیستند. بلکه صرفاً انسانی هستند که موفق نشده عادلانه زندگی و داوری کند. این عبارت انسان را به جایگاه نیمه خدایی ارتقاء نمی دهد. همچنین به انسان این توانایی را نمی دهد که با اقتدار شاهانه و مطلق عمل کند. بلکه تنها خدای حقیقی و زنده است که اعمال غیراخلاقی این داوران را داوری می کند.

امثال 18 : 20 – 21 یک قاعده و قانون می باشد، نه وعده، و دو حقیقت را مطرح می کند. اولین حقیقت این است که کلام ما سرنوشت ما را دیکته نمی کند؛ بلکه موقعیت قلب ما را نمایان می سازد. دوم اینکه، گاهی اوقات کلام ما باعث می شود که عواقبی را متحمل شویم.  این عبارت به ما وعده این قدرت را نمی دهد که بتوانیم طول عمر خود را اعلام کنیم. همچنین می گوید که خدا قدرت این را ندارد که ما را نجات دهد اگر ما خود را با مرگ لعنت کنیم، چنانکه بعضی از معلمان خوشبختی این را تعلیم داده اند.

در رومیان 4 : 17 پولس تعلیم می دهد که خدا ابراهیم را عادل شمرد و او را به عنوان پدر امتها اعلام کرد درحالیکه ابراهیم هنوز هیچ فرزندی نداشت. این عبارت ربطی به این ندارد که مقدسین اعلام کنند که پول بیشتر، ارتقاء شغلی، یا نجات عزیزانی که گمشده هستند، به وجود آید. این عبارت در واقع از این حقیقت دفاع می کند که خدا تنها کسی است که می تواند بگوید و چیزها به وجود آیند.

یک کلیسای سالم به اعضایش تعالیم درست را می دهد، تعالیمی که ریشه در آیاتی از کتاب مقدس دارد که در زمینه خود باقی مانده اند. تعالیم درست، تعالیم سالمی است که به شنوندگان مواد مغذی کتاب مقدسی مورد نیاز یرای رشد در بلوغ در مسیح را می دهد( دوم تیموتائوس 3 : 16 – 17). برای اینکه یک کلیسا سالم باشد، باید کلّ کتاب مقدس را تعلیم دهد، در زمینه مربوط به کلّ کتاب مقدس، و ریشه عقیده محکم تعالیم خود را در کلّ کتاب مقدس قرار دهد، به جای اینکه عبارات را از زمینه آن خارج کند ( اول تیموتائوس 1 : 5 ؛ تیطس 2 : 1 – 10، دوم یوحنا 1 – 6).

 

3. انجیل

در بسیاری از کلیساهای انجیل خوشبختی، پیغام انجیل با برکات مادی عهد ابراهیمی همسان شناخته شده است. اگر چه زندگی کامل مسیح، مرگ، دفن شدن، و رستاخیز او اعلام شده، و نجات تنها از طریق مسیح مورد حمایت قرار گرفته،اما بسیاری از واعظان انجیل خوشبختی می گویند که نشانه ایمان شخص به انجیل این است که بیینیم آیا آنها برکات وعده داده شده به ابراهیم، توسط خدا، را دریافت می کنند. (پیدایش 12 – 15)

من دریافتم که این تعلیم، مردم را به یکی از این دو نتیجه می رساند. اگر کسی خوشبختی و سلامتی دارد، آنها نتیجه گیری می کنند که نجات یافته اند، چون از وعده های ابراهیم لذت می برند. اما اگر این برکات در زندگی ایماندار دیده نشود، آنها ایمان کافی ندارد. در گناه هستند. باید بیشتر ده یک بدهند. یا شاید به طور کامل به عیسی مسیح اعتماد نکرده یا به طور کامل ایمان نیاورده اند و باید تولد تازه بیابند تا برکات ابراهیم را دریافت کنند.

در مقابل، کلیساهای سالم بدون شرمندگی کلّ اراده و نظر انجیل کتاب مقدسی را اعلام می کنند. شامل این حقیقت می شود که ما به شباهت خدا آفریده شده ایم (پیدایش 1 : 26 – 27)، ما پیش از این مشارکت آزادانه با خدا داشتیم ( پیدایش 2: 7 – 25) ، اما به خاطر اینکه پدر اول ما، آدم، گناه کرد، کلّ بشریت، هم از نظر جسمی یا فیزیکی ( پیدایش 3 : 1 – 19) و هم از نظر روحانی  (رومیان 5 :12) ، از خدای قدوس و عادل جدا شد، خدایی که ما را خلق کرده است. چون بشریت به خاطر گناه از خدا جدا شد، جریمه برای کفاره گناه ریختن خون و مرگ می باشد( لاویان 1 : 3 – 17). زیبایی انجیل این حقیقت است که عیسی مسیح، کسیکه از ازل خدا بود ( یوحنا 1 : 1 )، انسان شد (یوحنا 1 : 14)، زندگی کامل مطابق با شریعت خدا داشت (عبرانیان 7 : 26)، و خون خود را ریخت در حالیکه به جای گناهکاران می مُرد ( مرقس 10 : 45، دوم پطرس 2 : 24). عیسی به مدت سه روز در قبر دفن شد ( متی 27 : 57 – 66) و در روز سوم از قبر برخاست ( متی 28 : 1 –  8)اینک او همه مردم را دعوت می کند تا از گناهانشان توبه کرده و به او ایمان آورند تا با خدا آشتی کرده و حیات جاودانی دریافت کنند (یوحنا 3 : 16).

انجیل کتاب مقدسی وعده نمی دهد که برای تحقق وعده های خدا به ابراهیم، مسیحیان در این زندگی ثروتمند و سعادتمند خواهند شد. بلکه مسیحیان در ابراهیم ” برکت یافته” هستند، که در این برکت، روح را دریافت می کنند ( غلاطیان 3 : 14)، و ما نه فقط زمین را دریافت می کنیم، بلکه کلّ خلقت تازه را در زمانی که خواهد آمد، دریافت خواهیم کرد (رومیان 4 : 13، مکاشفه 21 – 22).

 

4. گرویدن (ایمان آوردن)

ایمان آوردن در کلیسای انجیل خوشبختی، ترکیبی از تضادهایی می باشد که راحت نیست: ایمان آوردن راحت و نجات با اعمال. واعظان خوشبختی به این شکل شناخته شده اند که تعلیم می دهند که یک گناهکار زمانی “نجات یافته است” که خواندن ” دعای گناهکاران” را به پایان برساند. بعد از آن نجات ساده می آید، و ایماندار جدید باید خود را تسلیم رهبری و تعالیم کلیسایی کند، مرتب ده یک بدهد، گاهی هدایا بدهد، و سعی کند به طور مرتب در کلیسا خدمت کند. تا زمانیکه شخص این کارها را می کند، نجات خود را حفظ خواهد کرد. اما اگر کسی به مدتی طولانی از این کارها دست بکشد، می تواند نجات خود را از دست بدهد. برای گسترش این تعالیم، کشیشان از روشهای روانشناسی و کتاب مقدسی استفاده می کنند تا اعضای کلیسا را به نام خدمت به خداوند، وادار به انجام کارهای گوناگون کنند. این کشیشان وعده می دهند که خدمت کردن این افراد، مانع از ” سقوط از فیض” و از دست دادن نجات می شود.

بعضی از هواخواهان انجیل خوشبختی از پا افتاده و خسته می شوند و از دست رهبران خود عصبانی می شوند. آنها شیوه های خدمت را زیر سؤال می برند و نمی خواهند تحت سلطه آن قرار گیرند. من کشیشانی را مشاهده کرده ام که احساس کرده اند کنترل این نوع افراد را از دست داده اند و عکس العملشان نسبت به این افراد این بود که ادعا می کردند این عضو سرکش شده، باعث جدایی می شود، و در مسیر از دست دادن نجات خود می باشد، مگر اینکه توبه کند و دوباره شروع به خدمت کند. در این موارد از اول سموئیل 15 : 23 به عنوان متنی برای اثبات این مطلب استفاده می شود تا به عواقب اعمال شخصی اشاره کند و دیگران را از دنبال کردن او منصرف کند. اما این آیه در مورد نااطاعتی مستقیم پادشاه شائول از فرمان خدا می باشد، نه در مورد یک ایماندار خالص و بی ریا که تعلیم غیر کتاب مقدسی یا اعمال کلیسایی را مورد سؤال قرار می دهد.

یک کلیسای سالم با محبت دیدگاه کتاب مقدس در مورد ایمان آوردن را تعلیم می دهد. در کتاب مقدس ما می خوانیم که ایمان آوردن زمانی اتفاق می افتد که انجیل موعظه شود ( رومیان 1 : 16 – 17، 10 : 9 – 17) و گناهکاران از گناهان خود توبه کنند و به عیسی اعتماد کرده و ایمان آورند ( اعمال 3 : 19 ؛ رومیان 3 : 21 – 26). ایمان آوردن ( گرویدن) زمانی اتفاق می افتد که روح القدس باعث می شود که گناهکاری که در گناه مُرده، در مسیح زنده شود (یوحنا 3 : 3 – 8؛ افسسیان 2 : 1 – 10). ایمان آوردن کتاب مقدسی تمرکز خود را بر روی توبه و ایمان به کار مسیح قرار می دهد، نه فقط گفتن یک دعا و خدمت کردن تا حدی که خسته شویم، به خاطر ترس از دست دادن نجات خود.

 

5. بشارت

کلیساهای انجیل خوشبختی اغلب تعلیم می دهند که بشارت باید به همراه نشان دادن آیات و معجزات باشد. وقتی این دو مورد با هم ترکیب شوند، گفته می شود که گناهکاران توبه کرده و به عیسی ایمان می آورند. من شنیده ام که مردم در زمان دعاهای پیش از بشارت دادن می گویند که گناهکاران توبه نخواهند کرد مگر اینکه نشانه های فیزیکی کار ماوراء الطبیعه روح القدس را که در مرقس 16 : 15 – 16 عنوان شده، ببینند.

چون دخول این عبارت در قدیمی ترین دستنوشته های مورد اعتماد و اصلی(اولیه) مورد بحث قرار گرفته، حکیمانه نیست که دیدگاه تعلیمی شخص فقط بر روی این عبارت بنا شود. بعلاوه، حکم به اینکه مردم آیات و نشانه ها را در این عبارت به اجرا درآورند تا در بشارت تأثیرگذار باشند، یک مسأله خطرناک بوده و با زیرکی مردم را زیر نفوذ خود قرار می دهد.

بشارت کتاب مقدسی، اعلام انجیل و دعوت گناهکاران به توبه می باشد. انجیل نیازی به وسایل ارتقاءدهنده، زنگوله ها، یا سوت ها ندارد تا تأثیرگذارتر باشد (اول قرنتیان 15: 1 – 4). کتاب مقدس به صورت واضح و شفاف می گوید که انجیل موعظه شده برای نجات گناهکاران قدرتمند است (رومیان 1 : 16، 10 : 17).

 

6. عضویت کلیسا

کلیساهای انجیل خوشبختی اغلب عضویت کلیسا را با حضور مرتب در کلیسا، ده یک دادن، و خدمت، یکی می دانند- با یک تعهد رسمی یا بدون تعهد رسمی. مردم اغلب در عضویت کلیسا ” پدر بزرگی می شوند” (همچون رابطه میان پدربزرگ و نوه)، اگر که به مدت طولانی یک سری کارها را انجام دهند. در یک مورد، شخصی را به یاد می آورم که به مدت دو دهه در کلیسا شرکت کرد، مزایای عضویت را دریافت کرد، اما هرگز به طور رسمی عضو کلیسا نشد. آنها احساس می کردند که نیازی به این کار نیست چون از نظر مالی به کلیسا هدیه می دادند و به طور هفتگی خدمت می کردند. من افرادی را که در چنین شرایطی بودند مشاهده کرده و دیدم که آنها در گناه آشکار زندگی کرده و نمی خواهند که تحت تأدیب و انضباط کلیسایی قرار بگیرند.

یک کلیسای سالم، عضویت کلیسا را به عنوان یک برکت و حکمی برای ایماندار عنوان می کند. برکتش این است که کلیسا ایمانِ ایماندار را تأیید می کند و در محبت، این ایماندار را بنا می کند. (افسسیان 4 : 11 – 16) حکم این است که عیسی از مسیحیان می خواهد که با تسلیم شدن به اقتدار کلیسا، تسلیم اقتدار او شوند. شما حقیقتاً عضو بدن نیستید اگر که بتوانید به سادگی در اراده خود به صورت مستقل و جدا عمل کنید.

 

7. تأدیب و انضباط کلیسایی

من شاهد بوده ام که در کلیساهای انجیل خوشبختی، تأدیب و انضباط کلیسایی بر پایه یکی از این دو مسئله افراطی بنا شده است. مورد اول، طرد و تکفیر غیر رسمی می باشد، در جاییکه پیوندنامه کتاب مقدسی برای تأدیب و انضباط کلیسایی دنبال نمی شود ( به عنوان نمونه، متی 18: 15 – 17؛ اول قرنتیان 5 : 1 – 13؛ دوم قرنتیان 2 : 6 ؛ دوم تسالونیکیان 3 : 6 – 15). گفته شده که افرادی که در گناه زندگی می کردند در خلوت از “مشارکت در کلیسا طرد شدند”، و در ملأ عام فقط می گفتند که به خاطر سرکشی این افراد ما هیچ تماسی با آنها نداریم.

دومین مورد افراطی برای رهبرانی بود که کاملاً گناه رهبر دیگر، عضو شناخته شده، یا هر دو مورد را نادیده می گرفتند. وقتی چنین مسأله ای وجود داشت، رهبرانی که از عادت به گناه توبه نکرده شخص آگاه بودند، با اراده شخصی خود از شناسایی گناه و برخورد با آن شخص خودداری می کردند. با کمال تأسف، من شاهد اعضای رهبرانی بوده ام که گناه اعضای دیگر را با بیان چنین جملاتی مطرح می کردند، ” خدا می بخشد و محبت او کثرت گناهت را می پوشاند” و ” فقط خدا می تواند آنها را داوری کند”. در مورد رهبران گناهکاری که در خدمت می مانند، گفته می شد که ” عطایای خدا بدون توبه می آید”، یک جلوه بد و انحرافی از رومیان 11: 29 . واعظان خوشبختی اغلب برای دفاع از اعضای جماعتشان که مورد سؤال قرار می گیرند، از اول تواریخ 16 : 22 استفاده می کنند ( ” بر مسیحان من دست مگذارید، و انبیای مرا ضرر مرسانید!”) گاهی اوقات کلیساهای انجیل خوشبختی اینطور شناخته شده اند که برای پوشاندن گناه یک رهبر، آنها را برای یک دوره به مرخصی می فرستند، به جای اینکه اول تیموتائوس 5 : 17 – 20 را به کار ببرند.

کلیساهای سالم خواسته خدا برای داشتن یک کلیسای مقدس و خالص را می پذیرند. چنانکه به اعضای خود کمک می کنند تا در شباهت مسیح رشد کنند، آنها مانند ستارگان در دنیا خواهند درخشید. (افسسیان 4: 11 – 32؛ فیلیپیان 2 : 1 – 18). کلیساهای سالم می دانند که رهبران از وسوسه، خطا در داوری، و گناه معاف نمی باشند. پس کلیساهای سالم نسخه کتاب مقدسی تأدیب و انضباط کلیسایی را تعلیم داده و دنبال می کنند، که شامل تأدیب و انضباط رهبران هم می شود. (اول تیموتائوس 5: 17 – 20)

 

8. شاگردی

شاگردی در کلیساهای انجیل خوشبختی اغلب متمایل به وابستگی به کشیش یا یک رهبر برجسته کلیسایی می باشد. ورود به شاگردی به عنوان مرحله “حمل کننده سلاح” شناخته شده است. حمل کننده سلاح در کتاب مقدس، شخصی بود که سلاحهای رهبرش را حمل می کرد و از آنها محافظت می کرد (اول سموئیل 14 : 6 – 7 ؛ دوم سموئیل 18: 15). اما در کلیساهای انجیل خوشبختی، حمل کننده سلاح یک کار غیر رسمی شده است. ایمانداران جدیدی که می خواهند در زندگی خود با خدا رشد کنند در یک گروه قرار داده می شوند. این گروه طوری تربیت می شود که به نیازهای عاطفی، جسمی، و روحانی کشیش یا رهبر کلیسا رسیدگی کند. اغلب اوقات کشیش این مأموریت را به حمل کننده سلاح می دهد که در فعالیتهایی که از حمل کتاب مقدس کشیش گرفته تا پرداخت صورت حسابهای او، شرکت کند، و همه اینها به نام “خدمت کردن” انجام می شود. در بعضی موارد افراطی من به کسی که قبلاً یکی از حمل کنندگان سلاح بود مشاوره دادم، کسی که به او دستور داده بودند که بعد از موعظه، کشیش را ماساژ بدهد و حتی با او رابطه جنسی داشته باشد.

اگر حمل کننده سلاح به مدت کافی در آنجا بماند، ارتقاء پیدا می کند که لقبی را به همراه دارد، به او اجازه موعظه کردن می دهند و حتی مقامی کلیسایی به او می دهند. اکثر اوقات، کشیش این کار را برای خوشایند خود انجام می دهد، چنانکه بسیاری از این مردان منتصب به مقام کلیسایی ( و گاهی زنان منتصب) در گوشه و کنار کلیسا می نشینند و در حین موعظه کشیش با هورا و آفرین گفتن او را تشویق می کنند. من کشیشانی را می شناسم که به خاطر داشتن یک دو جین از این مردان منتصبی که برای دهه های بسیار در این جایگاه مانده و او را تشویق می کنند، به خود می بالید. به ندرت این خادمان منتصب برای کار بنای کلیساها، احیای مجدد کلیساها، یا شرکت در حرفه خدمت در کشورهای دیگر فرستاده می شوند. با کمال تأسف، در یک مورد من به شخصی مشاوره دادم که بیش از پانزده سال به عنوان خادم منتصب، کشیش را تحمل می کرد و هرگز حتی یک بار هم درباره شرایط لازم برای انتصاب مشایخ بر اساس کتاب مقدس تعلیم ندیده بود.

یک کلیسای سالم، به اعضای خود تأدیب و انضباطی را می دهد که بیشتر به عیسی وابسته شوند، نه به یک کشیش یا رهبر کلیسایی. ایمانداران با عمیق کردن دانش و معرفت خود در عیسی رشد می کنند (دوم پطرس 3 : 18)، و با قدرت روح، از عیسی پیروی می کنند (اول قرنتیان 4 : 16، 11 : 1 ؛ افسسیان 5 : 1). شاگردان کتاب مقدسی، شاگردان کتاب مقدسی بیشتر تولید می کنند، نه وابستگان. ( دوم تیموتائوس 2 : 2 ؛ تیطس 2 : 1 – 8)

 

9. رهبری کلیسا

واعظان انجیل خوشبختی اغلب حمایت لایزال اعضایشان را دریافت می کنند، چون اعضا از طریق کشیش خود زندگی می کنند. (کشیش به نیابت از آنها در مسیح زندگی می کند). اگر سکوی وعظ و حساب بانکی کشیش رشد کند، اعضای گلّه جشن می گیرند، انگار که این سعادت نصیب آنها شده است. بعضی جماعتها می خواهند که کشیش آنها جدیدترین مدل ماشین را داشته باشد، گران قیمت ترین مارک لباس را بپوشد، و در خانه ای بزرگ زندگی کند تا برکات خدا بر آنها هم بچکد. یکبار شخصی به من گفت که، ” اگر کشیش من زندگی عالی و راحتی داشته باشد، راه را برای من و خانواده ام باز می کند، تا ما هم زندگی عالی و راحتی داشته باشیم.”

در بسیاری موارد، به کشیش گفته شده که صدای خدا برای جماعت می باشد، و بنابراین اقتدار غیرقابل بحث دارد. ساختار رهبری میان یک الگوی C.E.O  متفاوت از یک حکومت پادشاهی است. من اغلب دیده ام که افراد نه به خاطر اینکه از نظر کتاب مقدسی واجد شرایط می باشند، بلکه به خاطر حرفه و شغل خود و رابطه نزدیکشان با کشیش، به عنوان کشیشان یا مشایخ منصوب شده اند.

کلیساهای سالم از رهبران واجد شرایطی که بر اساس کتاب مقدس می باشد، دفاع می کنند. اول تیموتائوس 3 : 1 – 7 و تیطس 1 : 5 – 9 عباراتی هستند که به وضوح شرایط لازم را برای مردانی که کلیسای خدا را رهبری می کنند، مطرح می کند. شرایط لازم بر شخصیت شخص تأکید دارد، نه شغل و حرفه او یا دوستی او با کشیش. مشایخ (پیران) باید گلّه را شبانی کنند، آنها را با تعلیم سالم تغذیه کنند، با فروتنی رهبری کنند، و در مقابل معلمان دروغین از آنها دفاع کنند.

 

گوسفندان بی شبان

غم و اندوه بی وقفه قلب من نسبت به افرادی می باشد که تحت بعضی از این تعالیمی هستند که در اینجا نمایان شد. آنها همچون گوسفندان پریشان حال و پراکنده و بدون شبانی هستند که عیسی دلش برای آنها سوخت. ( متی 9 : 36) این جانهای با ارزش زمان عیسی مورد سوء استفاده قرار گرفته بودند، پریشان حال بودند و از دست رهبرانشان به ستوه آمده بودند. آنها هیچ راه دیگری برای زندگی خود نمی شناختند چون این رهبران مذهبی خودشان بودند که با آنها به این شکل رفتار می کردند. عکس العمل عیسی این بود که به شاگردانش گفت که به حضور خداوند محصول دعا کنند تا کارگران را بر محصول خود بفرستد.

غمی که من نسبت به گوسفندان پریشان حال و پراکنده امروز دارم، مرا به سوی انجام دو کار سوق می دهد: به حضور خداوند دعا کنم که کارگران را بفرستد، افرادی که جستجو کرده و این گوسفندان پراکنده را خدمت کنند، زحمت کشیده و یک کلیسای سالم را رهبری کنند و به سراغ گوسفندانی بروند که در شهر من هستند. دعا می کنم که این مقاله کمکی کرده باشد تا آتشی در قلبتان روشن شود تا کلیساهای سالمی را ببینید که در شهرهایی در سراسر دنیا خدمت کنند.