شبان عزیز، الهیات تقدیس خود را بشناس

دقیقاً لحظه ای که من ناکافی بودن درک خود از تقدیس را احساس کردم، در ذهنم حک شده است. این در جلسه ای متشکل از گروهی کوچک اتفاق افتاد، هنگامیکه ما در مورد عامل محرک میان اعمال ما و کار روح القدس در طی مراحل مقدس شدن بحث می کردیم. طبق روال معمولِ این مباحثات، مردم غالباً در مورد این بحث می کنند که چه چیزی به آنها کمک کرد که رشد کنند- یا حداقل اینکه آنها در کلیسا چه چیزی در رابطه با کمک به رشد خود یاد گرفتند- مطابق آنچه کتاب مقدس می گوید، شما می دانید که دعا و غیره کمک می کند. در عین حال، همه به طور قطع عقیده داشتند که در واقع روح القدس عمل تقدیس را انجام می دهد. در نهایت یک زنِ باصداقتی فریاد زد که” من نمی فهمم، من چگونه به عنوان یک مسیحی رشد کنم؟”

کمی از پیشینه این زن بگویم. این زن سالها از عیسی پیروی می کرد، اما اخیراً احساس کرده بود که رشدش متوقف شده است. او کتاب مقدسش را می خواند، دعا می کرد، هر یکشنبه در کلیسا حاضر می شد، اما نسبت به دیگران هم احساس تلخی می کرد و چیزهایی می گفت که از گفتن آنها متأسف شده بود. او متوجه شده بود که گناهش خدا را محزون کرده است. بنابراین، او می دانست که نمی تواند فقط آرام بنشیند و منتظر شود تا خدا او را تقدیس کند. همچنین او در حال درک این موضوع بود که تقدیس او رابطه مستقیمی با تلاشهای خودش ندارد. او به سختی تلاش می کرد، اما به هیچ کجا نمی رسید. کمی پیش از آن، در هنگام عصر، من در مورد این صحبت کرده بودم که اگر ما تأدیب و انضباط روحانی را به عنوان دلیل مستقیم تقدیس خود بدانیم، به این ترتیب تمرکز را از روی انجیل مسیح برداشته و متوجه خودمان می سازیم و این رشد ما را کاهش می دهد. من می توانستم بگویم که این موضوع در مورد او صحت داشت، اگرچه او را می ترساند.

با اینحال نتوانستم به سؤال او پاسخ دهم چون درک من از نجات ناقص بود. من دریافتم که این به تنهایی یک موضوع کامل نیست، بلکه مراحل گوناگونی را شامل می شود- همچون عادل شمردگی و تقدیس- اینها با هم در تضاد بودند. من چیز بی ربطی را زمزمه کردم که کسی آنرا دوست نداشت، و بعد ما جلسه را برای استراحت و تجدید قوا متوقف کردیم. هیچ چیزی مثل براونی (کیک شکلاتی) بسته بندی شده نمی تواند مانع از ایجاد تنشی سخت و ناراحت کننده شود.

مسئولیت کشیش

حال من فکر نمی کنم که یک مسیحی باید قادر باشد که الهیات تقدیس را به طور شمرده و جزء به جزء بیان کند تا بتواند تقدیس شود، همانطور که همسر من و دختر نوزادمان نیازی ندارند که روانشناسی اتصال مادر – نوزاد را درک کنند تا بتوانند به هم وصل شوند. ما می توانیم از مسیح تغذیه کنیم و خوب رشد کنیم، حتی اگر ندانیم که چطور این اتفاق می افتد. اما بر اساس تشبیهی که عنوان کردم، اگر مشکلی در اتصال مادر – نوزاد پیش بیاید، چه کار کنیم؟ من امیدوار خواهم بود که کسی به اندازه کافی درکی از این موضوع داشته باشد که بتواند به آنها کمک کند.

به همین دلیل است که کشیش باید الهیات تقدیس را بداند. حال، ممکن است شما فکر کنید که، ” آیا این کارِ مشاور کتاب مقدسی نیست؟ ” بله. اما کشیشان – من به طور خاص به افرادی فکر می کنم که کار اولیه موعظه و تعلیم را انجام می دهند- این مسئولیت را دارند که الهیات درست تقدیس را موعظه کنند تا اعضای خود را در مسیر درست هدایت کنند. به این موضوع فکر کنید که، اگر شما با این دیدگاه برای قدوسیت اعضای خود موعظه نمی کنید، پس چه کار می کنید؟ قطعاً شما نمی خواهید که صرفاً آنها را تربیت کرده یا بدتر از آن، آنها را سرگرم کنید. شما می خواهید که اعضایتان تبدیل شوند. اما آیا الگویی برای انجام این کار دارید؟ اگر ندارید، از کجا می دانید که آنها را به سوی مسیر درست رهبری می کنید؟

غالباً چگونه اشتباه می کنیم

خطراتی که تقدیس را از مسیر منحرف می کند، شریعت گرایی و شهوترانی(هرزگی) می باشد. شریعت گرایی، تقدیس را به عنوان عملی می بیند که خودِ فرد انجام می دهد. احتمالاً من کارهایی انجام می دهم تا نجاتم را کسب کنم. یا احتمالاً این کارها را انجام می دهم که مورد لطف بیشتر خدا قرار گیرم. من فکر می کنم، “اگر بتوانم از انجام فلان کار دست کشیده یا فلان کار را انجام دهم، مشکلی نخواهم داشت.” این شریعت گرایی است، چون شخص اطاعت می کند تا رابطه ای با خدا داشته باشد، به جای اینکه به خاطر وجود این رابطه با خدا، از او اطاعت کند.

خطای دیگر، شهوترانی است و افرادی که خود را مشغول آن می کنند ضدّ شریعت نامیده می شوند. این از جایی می آید که بیش از اندازه بر روی کاری که مسیح انجام داده متمرکز می شوند تا جاییکه هیچ فضایی برای کار ما باقی نمی ماند. ضدّ شریعتها به شکل خیلی بدی شکست می خورند که نتیجه کاربرد نادرست اعمال و نتیجه گیری (اشتباه) از این مسئله می باشد که ما باید از هر تلاشی دست بکشیم.

بیایید به این موضوع فکر کنیم که چه اتفاقی می افتد اگر که ما الگوی واضحی برای تقدیس نداشته باشیم. ما می توانیم مردم را تشویق کنیم که به وسیله شهوترانی با شریعت گرایی خود بجنگند یا به وسیله شریعت گرایی با شهوترانی خود بجنگند. من یک گروه از دانشجویان کالج را به یاد می آورم که از می می خواستند که از صحبت کردن در مورد انجیل دست بکشم چون می ترسیدند که این کار تمایل آنها برای قدوسیت را کاهش خواهد داد. من افراد دیگری را می شناسم که، اگر صادق باشند، خیال خود را از این بابت آسوده کرده اند که گناه می کنند چون این گناهِ آنها ثابت می کند که شریعت گرا نخواهند شد. اما این تقدیس کتاب مقدسی نیست، و ما نباید این طرز فکر را تشویق کنیم.

ترویج تقدیس کاذب راحت تر از آن است که فکرش را می کنید. من از کشیشان خوبی این را شنیده ام که به جماعتهای خود هر آنچه را که باید انجام دهند اعلام می کنند، اما چیزی در مورد قدرت انجام این کارها نمی گویند. من موعظه هایی شنیده ام که فیض ارتباط خود را با زندگی مقدسی که پولس در مورد آن سؤال می کند، از دست داده، ” آیا ما باید به گناه کردن ادامه دهیم تا فیض فزونی یابد؟” به نظر می رسد که با تأیید کردن این مسأله پاسخ آن را می دهند. اکنون این مشکلات با موعظه ای که مسیح را مرکز همه متون می بیند، تصحیح شده است. اما ما نیاز به یک الهیات مربوط به تقدیس داریم تا بتوانیم آن را یک قدم فراتر ببریم و این سؤال را بپرسیم که، ” وقتی ما به حضور مسیح می آییم، چگونه مسیح را بپوشیم( بر خود بگیریم) و از خواهش جسم ( شهوت جسم) جلوگیری کنیم؟”

حال، من نمی گویم که هر موعظه ای نیاز به یک سخنرانی مفصّل در مورد تعالیم تقدیس دارد. ممکن است بعد از اینکه ما به مسیح رو آوردیم، در یک جمله خود را نشان دهد. یا شاید در آنچه که شما جلوی در به شخصی می گویید که در مشکل است یا از خود راضی می باشد، به شکل معلوم و بدیهی خود را نشان دهد. نکته این است که اگر ” مسیح را بپوشید” و ” به دنبال چیزهایی باشید که در آسمان است” ، اینها فرمانهای اولیه مربوط به تقدیس ما می باشد، ما باید بدانیم که منظور از اطاعت آنها چیست و باید در موعظه خود واضح و شفاف باشیم.

تقدیس در مسیح

بنابراین یک الهیات متقاعد کننده درباره تقدیس باید قادر باشد به اینکه نیاز به رشد را بدون کوچک شمردن فیض مورد تأکید قرار دهد. و باید بر فیض تأکید کند بدون کوچک شمردن نیاز به رشد.

ما چگونه این کار را انجام دهیم؟ من در اینجا طرح خلاصه ای را فراهم خواهم کرد. هدف واقعی این مقاله این است که شما را وادار به مطالعه تقدیس کند. قدم اول این است که قدوسیت را در ارتباط با نجات ببینید. ما باید از صحبت در مورد ” نجات یافتن” و ” قدوس بودن” به عنوان دو چیز متفاوتی که می توانند همدیگر را کنار بزنند، دست بکشیم. ما باید از نقل قول افسسیان 2 : 8 – 9 _ ” زیرا که محض فیض نجات یافته اید، بوسیله ایمان و این از اعمال شما نیست” – بدون نقل قول از 2 : 10 – ” زیرا که صنعت او هستیم، آفریده شده در مسیح عیسی برای کارهای نیکو”- دست بکشیم. نجات شامل قدوسیت می شود- نه به عنوان شرطی برای دریافت آن، بلکه بخشی از آن است. توجه کنید: کتاب مقدس تنشی میان فیض رایگان و اعمال نیکو ایجاد نمی کند.

چرا که نه؟

این سؤال مرا به نکته گسترده دوم هدایت می کند: نجات، اتحاد با مسیح است. متأسفانه، غالباً ما فکر می کنیم که نجات به عنوان هدایای بسته بندی شده شخصی است که به شکل دسته خیلی بزرگی روی هم قرار گرفته است. هدیه “بخشش” ، “روح” ، ” فدیه”، را داریم، این فقط نام تعدادی از آنهاست. مشکل این مسأله این است که هر هدیه وجود مستقلی به خود می گیرد، و تأکید بیش از اندازه بر یک هدیه غالباً به رقابت با تأکید بیش از اندازه بر هدیه دیگر منجر می شود. به عنوان نمونه، اگر من از هدیه بزرگ “بخشش” لذت می برم، آیا واقعاً نیاز دارم که هدیه ای را که برچسب ” تقدیس” بر روی آن است باز کنم؟ یا اگر من از “تقدیس” بهره می برم، آیا باید همچنان به هدیه”عادل شمردگی” بچسبم؟

در واقع، نجات همان دریافت مسیح می باشد، کسیکه همه آن چیزهایی شد که ما برای نجات نیاز داریم. ما ” در مسیح عیسی هستیم، کسیکه برای ما حکمتِ خدا شد، عدالت و تقدیس و فدیه شد.” چون هر هدیه ای (عطیه) با دریافت مسیح می آید، آنها به طور کامل به هم می چسبند. ما از بخشش گناهان و عادل شمردگی استفاده می کنیم، نه برای اینکه بنشینیم و استراحت کنیم، بلکه برای اینکه بتوانیم به مسیح نزدیکتر شویم و از او کمک بگیریم تا زندگی مقدسی داشته باشیم. و وقتیکه ما زندگی مقدسی داریم، عادل شمردگی خود را نادیده نمی گیریم؛ بلکه تحت تأثیر قدوسیت خدا قرار می گیریم که قدردانی بیشتری نسبت به عدالتی خواهیم داشت که مسیح به ما داد، چیزی که به ما این حقّ را می دهد تا در حضور خدا بایستیم. روح، زندگی مسیحیان را هم به هم وصل می کند؛ همان روحی که عیسی را ” برای عادل شمردن ما” از مردگان برخیزانید( رومیان 4 : 25)، ما را در مسیح متحد می سازد، ما را پُرثمر می سازد، و از طرف ما به حضور خدا دعا می کند.

به عبارت دیگر، رشد در یک جنبه از نجات ما، به طور اجتناب ناپذیری ما را به عمقهای مسیح و اتحاد روحانی ما با او می برد، چیزی که ما را به منافع دیگری که در او داریم وصل می کند. ما همه برکات روحانی را در مسیح داریم. وقتی به نجات خود به عنوان یک بسته معاملاتی نگاه می کنیم، به سادگی نمی توانیم یک بهره را به سود دیگری کنار بگذاریم. در نتیجه برای جنگیدن با شریعت گرایی به سراغ شهوترانی نخواهیم رفت. ما با مسیح به جنگ شریعت گرایی و شهوترانی خواهیم رفت.

تقدیس را مطالعه کن!

من برای سؤال این زن شکرگزارم، چون مرا ترغیب کرد که در مورد تقدیس مطالعه کنم. مهم نیست که ما چقدر این حقیقت را درک کرده ایم، هنوز چیزهای بیشتری وجود دارد که باید درک کنیم- و به مراتب چیزهای بیشتری برای تجربه کردن وجود دارد. اما حتی یک الگوی اولیه برای تقدیس، اگر کتاب مقدسی می باشد، به ما کمک خواهد کرد که اعضای خود را به شکل عمیقتری در مسیح رهبری کنیم، درنتیجه به شکل عمیقتری در قدوسیت رهبری کنیم.

در جمعهای انجیلی، فشاری برای درک عادل شمردگی وجود دارد. این خوب است. اما بیایید مطمئن شویم که ما تقدیس را نادیده نگرفته ایم.