عضویت معنادار چیست؟
- اعضای کلیسا باید مسیحی باشند. در کتاب اعمال افرادی که به انجیل ایمان آوردند به کلیسا افزوده شدند (اعمال 2 : 41- 47). نامه های پولس به کلیساها، نامه هایی به مسیحیان می باشد (رومیان 1: 7، اول قرنتیان 1 : 2). با وجود اینکه هیچ کلیسایی نمی تواند به طور کامل تشخیص دهد که چه کسی مسیحی است و چه کسی مسیحی نیست، هر کلیسایی باید عضویت خود را فقط برای افرادی نگه دارد که به طور معتبری ایمان خود را به مسیح اعتراف می کنند.
- اعضای کلیسا باید به طور مرتب در کلیسا حاضر شوند. عضویت در کلیسا به کلیساها کمک می کند که بر زندگی اعضای خود نظارت داشته باشند. اگر کسی به طور مرتب در کلیسا حاضر نشود، کلیسا به هیچ طریقی متوجه نمی شود که حال این شخص چطور است.
- اعضا، کلیسا را به عنوان زمینه ابتدایی و اصلی برای مشارکت و خدمت می بینند.” من یکی از اعضای کلیسای پرسبیتری (مشایخی) {کلیسایی که توسط انجمن مشایخ اداره می شود} هستم، اما خدمت واقعی من این است که…” این یک روش غیر کتاب مقدسی برای بیان جمله خود می باشد. عهدجدید پُر است از “یکدیگر”، که برای اعضای کلیساهای محلی نوشته شده است. به این معنا نیست که مسیحیان وقتی موقعیتی پیش می آید، نباید این حُکمها را در میان مسیحیان کلیساهای دیگر انجام دهند. بلکه عهدجدید می خواهد که مسیحیان این حُکمها را ابتدا در میان گروهی واقعی از افرادی که نسبت به آنها مسئولیت دارند و پاسخگو می باشند به کار ببرند ( به عنوان نمونه، اول قرنتیان 12).
- اعضای کلیسا باید امتیازات و مسئولیتهای کتاب مقدسی خاصی داشته باشند. اعضای کلیسای محلی باید امتیاز شرکت در شام خداوند را داشته باشند. همچنین آنها این مسئولیت را دارند که:
- برای کلیسا دعا کنند.
- روابط شفافی با دیگر اعضای کلیسا داشته باشند و به آنها توجه کرده و مراقبت کنند، تشویق کنند، توبیخ کنند، تعلیم دهند، و از یکدیگر تعلیم بگیرند (افسسیان 4 : 15 – 16).
- تسلیم رهبری و تعالیم کلیسا شوند. (عبرانیان 13 : 17)
- اتحاد را در بدن ترویج دهند. (افسسیان 4 : 3)
- روحانیون کلیسا و خدمت کلیسایی را از نظر مالی حمایت کنند (غلاطیان 6 : 6).
- از عطایای روحانی که خدا به آنها داده استفاده کنند تا به هر شکلی که می توانند این بدن را بنا کنند (اول قرنتیان 12 : 7).
